( 5 minuten leestijd)

‘Schiet nou op Elaine, straks missen we het.’
Marie greep de onderkant van haar jurk en gaf een paar stevige rukken aan de rok.
‘Ik wil het zien Elaine. Doe nou je kap op.’
Elaine lachte en haalde de kleine handjes van haar zusje voorzichtig los. ‘Ja ja, madame ongeduld. Ik kom er aan. Ze durven echt niet zonder je te beginnen hoor.’
Met een norse frons liet Marie zich op de vloer zakken. Zuchtend en steunend zette ze haar handen onder haar hoofdje, alsof ze daar al uren zat te wachten. Elaine streek haar rok glad en pakte de witte kap van moeder uit de hal. Een kanten exemplaar met prachtig borduursel langs de rand. Moeder zou toch pas terugkomen als het hele spekta-kel voorbij was. Ze trok een paar lange blonde lokken onder het hoofddeksel uit en knoopte het strikje aan de achterkant vast.
[…]

Mevrouw Zuurstok woonde op de hoek van de straat, in het huis met de rood-witte luiken. Hoe ze echt heette wist ik niet, maar we noemden haar Zuurstok, omdat ze altijd roze droeg. Roze jassen en jurken, roze regenlaarzen en sandalen, en altijd een roze strik in haar dunne blonde haar. Mijn broertje zei dat ze zelfs roze rook. Als ze op de hoek van de straat stond, kwam het soms in een walm naar je toe waaien. Als de geur van een kermis in mei.
En hoewel ze daar altijd al woonde, was ik zestien toen ik haar voor het eerst sprak. Deels omdat mijn moeder altijd zei dat we uit haar buurt moesten blijven, deels omdat het me ook weinig interesseerde.
[…]

(8 minuten leestijd)

Het was een zachte nacht in maart toen hij geboren werd. In Groot-Ammers brandden nog kaarsen achter de kanten gordijnen van een klein wit huisje. De baby was hun eerste, en hij had bolle wangen en helblauwe ogen. Zijn moeder was dolgelukkig dat hij gezond geboren werd en sloot hem liefdevol in haar armen. Hij kreeg de naam Jan, naar de oud-ste broer van zijn vader. Niemand had toen gedacht dat dat geen toeval kon zijn. Dat het lot van kleine Jan met die naam al werd bezegeld. Alsof ze met drie letters een profe-tie over hem uitspraken. Een vloek, of misschien ook een zegen.
Het was 1927, een tijd dat de wereld niet op kon. In Amerika verdienden de burgers gouden dollars met de aan-delenverkoop. Nederlandse kooplui konden hun waar overal kwijt. De handel floreerde, en bloemen, kaas en boter gin-gen de hele wereld over. Ook Jans vader profiteerde daar van mee. Marius had een goede baan bij het rijk als zuivel-keurmeester en verliet hun huisje elke dag met opgeheven hoofd. Misschien was hij dan niet zo succesvol als zijn broer Jan, het inkomen voor zijn gezin kwam elke week binnen en dat was voor Marius voldoende.
[…]

(6 minuten leestijd)

Hij keek naar de plek waar de kringen in het water langzaam verdwenen waren. Een minuut geleden, veel meer was het niet. Julian herkende de golfjes. Ze waren hetzelfde als wanneer ze stenen over het water ketsten.
‘Zullen we kijken wie het verste komt?’ Haar stem galmde over het meertje. Ze pakte een platte kiezel en liet hem over het oppervlak suizen. Pas na acht keer stuiteren kwam de steen tot stilstand en zonk naar de bodem. ‘Nu jij Juul.’
Gek hoe zo iets kleins op zo iets groots kon lijken. Julian bleef naar de plek staren waar de rimpelingen waren opgelost. Nu was het water spiegelglad. Als de steen tot stilstand kwam zag je er niets meer van. Hij knipperde even met zijn ogen en keek opnieuw. Elke druppel bleef onbewogen.
‘Je gaat nooit van me winnen.’ Ze knipoogde naar hem en pakte nog een steentje van de grond. Na tien sprongen verdween het eindelijk onder het wateroppervlak. Ze draaide zich grijnzend naar hem toe en strekte haar armen uit.
[…]