(8 minuten leestijd)

Omdat ik een uitnodiging had gekregen, waarin stond dat mijn aanwezigheid bij de opening van de schilderijen-tentoonstelling van Madelène de Boer, zeer op prijs zou worden gesteld, stond ik op een zonnige zaterdagmiddag in een wat bedompt straatje, waar zich de galerie bevond, waar ik mij zou gaan laven aan de creatieve oprispingen van Ma-delène.
Zij was de dochter één mijner kennissen en werd al op jeugdige leeftijd gegrepen door de kunst. Terwijl haar vriendinnen zich bezighielden met alles waar jonge meisjes zich op die leeftijd nu eenmaal mee bezighouden, kozen de innerlijke driften van Madelène een geheel andere richting en stortte zij zich met penselen en verf op het ongerepte doek. Zoals een bakker broodjes bakt, zo produceerde Ma-delène kunstwerken. De een na de ander, ze ging maar door, er was geen houden meer aan. Je brak je nek over de schil-derijen, in alle maten, van klein tot groot en alles wat zich daar tussenin bevond.
[…]

(6 minuten leestijd)

‘Is het voor u zelf of is het een cadeautje?’
‘Een cadeautje,’ zei ze.’
‘Mooi,’ zei de man, die half verscholen ging achter zijn han-del, ‘dan zullen we daar eens even extra aandacht aan beste-den.’
Het “we” wekte de suggestie dat hij met zijn vingers zou knippen, waarop van alle kanten als duveltjes uit doosjes allerlei medewerkers zouden springen, die zich dan met ongekende energie op de bos bloemen zouden storten, om er de extra aandacht aan te besteden die de man zo-even beloofd had.
Niets bleek minder waar. “We” was hij gewoon zelf.
Hij legde de bloemen opzij, scheurde een stuk cellofaan van de rol en met een ongekende tederheid begon hij de bos in het dunne folie te rollen. De man hield van zijn bloemen, dat was duidelijk.
Even speelde ze met de gedachte om hem te vertellen voor wie de bloemen bestemd waren, maar aangezien de man zo opging in zijn werkzaamheden deed ze het niet.
‘Lintje erbij?’ vroeg hij.
‘Ja, doet u maar,’ antwoordde ze.
[…]