Welkom bij ons magazine
bio

Walnux

Walnux is het beeldmerk van een collectief (m/v) omdat alleen de verhalen ertoe doen. Walnux kan bogen op een paar prijzen (zeer kort verhaal, vertaalwedstrijd), korte verfilmingen (scenario’s) en een nominatie (roman). Er liggen alvast verschillende romans, (zeer) korte verhalen, vertalingen en scenario’s op de plank.

Lees meer

Een kleine wereld…

Feuilleton Deel

(9 minuten leestijd)

Hij had geen verstand van fotografie. Hij had wel een zwak voor fotografie. Zwart/wit foto’s vond ie erg mooi, vooral momentopnames uit een ver verleden, van men-sen in hun natuurlijke omgeving. Dat die mensen inmid-dels dood waren, of heel oud, maakten de foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Dat toen nu was, dat ooit nu was, maakte foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Kleurenfoto’s van mensen in hun natuurlijke omgeving in een voltooid verleden tijd vond hij ook wel mooi. Maar alleen als ze grofkorrelig waren. Het grofkorrelige van kleurenfoto’s had net als zwart/wit foto’s iets ver-gankelijks. Dat stemde hem weemoedig. Meer nog dan melancholie vond hij weemoed iets poëtisch hebben. Het haalde de scherpe kantjes van zijn beslommeringen af. Weemoed gaf glans. Mooie foto’s waren een vorm van poëzie.
[…]

Lees meer

Het Oorlam

kort Paasverhaal

( 8 minuten leestijd )

Jornas. J, O, R, de R van Rudolf of Robert, N, N met een tweepoot, A, S. Jorrnas. Voor hem was het allang geen probleem meer, om zijn naam te spellen. Na de irritatie en de meewarigheid was er routine in zijn reactie geslopen als mensen dachten zijn naam verkeerd gehoord te hebben. Zijn opa en oma hadden nou eenmaal geen geld om iets aan het spraakgebrek van zijn vader te doen. Ze hadden wel wat anders aan hun hoofd met zeven hongerige mondjes die gevoed moesten worden op een boerderij die zelden meer opbracht dan ie inbracht. De enige zegening die ze telden was die van de Almachtige. Alles wat tegenzat had Hij zo gewild. En als ooit eens wat meezat, waren hun gebeden verhoord.
[…]

Lees meer

Tot op zekere hoogte

( 5 minuten leestijd)

De paters hadden in een van de gymzalen, het Rooms-Katholieke lyceum had er drie, alleen de tafeltjes voor de eindexamens door stoelen laten vervangen. Geen versie-ring, alleen een stoelenzee die uitkeek op een podium-constructie die tijdens de examens als controlepost had gefungeerd. Extra stoelen waren ook wel nodig, katho-lieke gezinnen waren talrijk en een diploma-uitreiking was toch echt wel een familieaangelegenheid, dus opa’s en oma’s werden ook verwacht. Die van hem zouden niet van de partij zijn, zij woonden te ver weg, onder de grote rivieren. En de ouders van de tweede man van zijn moeder waren te ver heen.

[…]

Lees meer

Meneer Stuyfersant +

(5 minuten leestijd)

Hij stelde zich desgevraagd op zo’n toon met zijn achter-naam voor dat de ander het daarmee maar moest doen en als die daar dan geen genoegen mee nam en hem naar zijn voornaam vroeg herhaalde hij zijn achternaam zuch-tend alsof hij in eerste instantie al niet duidelijk genoeg was geweest. Als kind was zijn voornaam als roepnaam geen probleem, toen sneden de naamgrapjes nog geen hout. En toen ze dat wel begonnen te doen, zeker toen de beelden op de sigarettenpakjes hun schaduw wierpen op de illusie van onmetelijke rijkdom en zorgeloos geluk, besloot hij zijn voornaam achterwege te laten en zich al-leen met zijn achternaam voor te stellen.
[…]

Lees meer

Goeiebuur

deel III

(6 minuten leestijd)

[…]goed je te zien, mijn beste, heel goed, kom verder, kom vooral verder…’ Goeiebuur zag er verward uit, verwilderd. Het als een huldeblijk bedoelde boekwerkje was in exponentiele proporties opgeblazen en losgeslagen. Hoe het netwerk precies werkt laat ik aan de wiskundigen over, maar volgens mij waren de aanstichters van de hetze zijn generatiegenoten die alsnog hun gram wilden halen. En van de weeromstuit vond ook hun activistische nageslacht dat zijn meningen niet onbestraft mochten blijven, vastgenageld moesten worden met hun even moraliserende als opruiende tirades. ‘Wat is dat toch, die behoefte van mensen, soortgenoten, om elkaar de maat te nemen.’ Met een artrotische plof liet hij zich op de bank in de voorkamer zakken. De voorkamer, die naast zijn televisie gevuld was met boekenkasten en met wat hij de parafernalia van zijn onvoltooid verleden toekomende tijd noemde, antieke, nautische instrumenten zoals een sextant, een kompas en een duikhelm. Een verzameling die getuigde van de blauwe maandag die hij naar eigen zeggen bij gebrek aan zeebenen op de Hogere Zeevaartschool had doorgebracht.
[…]

Lees meer

Goeiebuur

deel II

(10 minuten leestijd)

een schlemiel van de bovenste plank, die J…’ ‘We vierden die dag nog wat anders, weet je nog?’ Ik kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij zijn glas soms omhoog hield om in gedachten het licht te vangen waar het hem in zijn hoofd aan begon te ontbreken. ‘…ik ben het even kwijt, mijn beste. De haring overigens niet, die is buitengewoon zacht en smakelijk…’ Hij had het bord naar zich toe getrokken, buiten mijn bereik. ‘De bloemlezing?’ Zoals ik dacht te weten dat hij het strijklicht in zijn glas probeerde te vangen, leek het nu wel alsof zijn neusvlegels donkerder kleurden, alsof zijn hoofd, zijn wil extra bloed opeiste. ‘…buitengemeen…’

[…]

Lees meer

Goeiebuur

deel I

(8 minuten leestijd)

“Schoonheid voor de een is soms het tegendeel voor de ander!” was de verwarrende kop boven een artikel in een populair wetenschappelijk tijdschrift over schoonheidsidealen in verschillende culturen. Edities van dit tijdschrift lagen op een stapeltje in het toilet van een vriendje bij wie ik vroeger regelmatig speelde. Het artikel was onder andere geïllustreerd met foto’s van mannen met peniskokers en getatoeëerde, vooral halfnaakte vrouwen.

[…]

Lees meer

Prayer

vertaald gedicht

Sommige dagen, als bidden niet lukt, dient het zich vanzelf aan. Zoals een vrouw haar hoofd lift uit de kom van haar handen en de luister van een bladerdek ontvangt; een ongehoorde gift.

Sommige nachten, als hoop zich verstopt, krijgt de waarheid vrij spel, ook tegen de vleug.
Zoals een man verstart in de gregoriaanse cadans van een verre trein; een echo van zijn jeugd.

[…]

Lees meer

Het Vogelhuisje

(7 minuten leestijd)

Pavel Fyodorov, bastaardzoon van de tijdens een dienstreis dodelijk verongelukte graaf N., had zich in zijn karakter verdiept en ontdekt dat melancholie vaker voorkwam bij mensen die niets beters te doen hadden. Niet dat hij daar-mee geholpen was, maar het leerde hem wel dat er mis-schien een verband was met wat hij dagdromerij noemde.

[…]

Lees meer
X