( 2 minuten leestijd )

Het was al licht. Met half geopende ogen keek Wiel op de wek-radio. Bijna tien uur. Aan de late kant, maar dat was een opluchting wist hij vaag nog, maar waarom ook weer? Langzaam liet hij de avond in Het Wolfshol van gisteren opnieuw langs zijn geest trekken. Er was veel gefeest, dus gedronken, ook door hemzelf. Wat was het ook weer voor een dag vandaag? Niet alleen zater-dag. Oh natuurlijk. Hij had geen wekker gezet en gelukkig had hij ook geen kater. Hij was nu volledig wakker, bijna helemaal scherp.
Wiel herinnerde zich dat hij had gedacht: Wat zal ik gaan doen morgen? Helemaal niets! Pensioen, heerlijk. Doorsoezelen.
Hij snoof de odeur van de ochtend op. Het drong tot hem door dat er een geur tussen zat die hij niet kende.
Wiel keek om, draaide zich en schrok, want hij keek recht in de blauwe ogen van een heerlijk gezicht.
‘Ken ik jou?’ Vroeg hij stomverbaasd.
‘Dat vroeg je gisteravond ook al.’
[…]

( 4 minuten leestijd )

Hoi…Ik ben Saskia en vol schuldgevoelens. Het schreeuwt letterlijk al mijn pijn!!! Ok…effe terug naar mezelf.
Delete mijn vorige tekst. Wis die letters.
Opnieuw mijn verhaal…
Oké oké
Nu ga ik beginnen met alles. Nou…in ieder geval mijn kant van het verhaal. Ieder verhaal heeft drie kanten. Haar kant, mijn kant en de waarheid. Toch???
Ik heb mijn dochter Elisabeth jaren niet gezien en uit het niets nam ze contact. Ik in extase…happy dancing, maar moet mijn gevoelens op ijsklontjes zetten.
“Mam ik mis je”: Tranen voelen als zoutzuur. Zo diep branden ze mijn huid.
[…]

( 1 minuut leestijd)

De zon stond hoog en scheen tussen de kantoorgebouwen door het eetcafé binnen. Op de paden langs de vijver van het terras liepen studenten met rugzak op hun rug, richting Centraal Station.
Hij had een cappuccino besteld. Zij bestelde een jus d’orange, terwijl ze haar jas over de rugleuning legde.
‘Ik ben verliefd op je,’ zei hij, terwijl zij ging zitten en het DE kopje met cappuccino aan zijn mond zette.
[…]

( 10 minuten leestijd )

Ik was zeven denk ik. Mijn ouders hadden mij van mijn oude basisschool afgehaald omdat ik daar gepest werd. Het was mijn eerste dag op mijn nieuwe school. Ik kwam bin-nen in groep 4. Ik kreeg een plaats aangewezen naast een jongen, ik wilde liever naast een meisje zitten, maar er was aan mij niet gevraagd waar ik wilde zitten. Schuin achter mij zat een meisje met witte vlekken in haar gezicht. Ik was er door geboeid. Ik keek steeds om, en ondanks de waarschuwingen van de juf, kon ik de neiging om naar haar te kijken niet onderdrukken. Ik hoor de juffrouw nog zeggen: ‘Berend als je niet stopt met kijken ga ik je echt op de gang zetten.’ Ik schrok, keerde me terug en ging door met werken; waar ik toen aan werkte weet ik niet meer. Wel weet ik, dat mijn nieuwsgierigheid zo hoog kwam te zitten dat ik mij toch weer omdraaide en aan het meisje vroeg :’ Wat voor zeep gebruiken jullie thuis? Je hebt zulke rare vlek-ken.’ Ik werd eerste schooldag op de gang gezet, niet om wat ik zei, maar omdat ik niet naar de juffrouw had geluisterd.
[…]

( 2 minuten leestijd)
In het licht van de opkomende zon zie ik de contouren van het standbeeld van Gandhi; stok in de hand, rechte rug, zijn hoofd licht gebogen. Terwijl de golven tegen de kademuur slaan slenter ik over de boulevard van Pondicherry, treurig dat ik over een half uur vertrek. Mijn verblijf in India was een magische ervaring. Ik heb ontelbare herinneringen en souvenirs. Vooral de kleurrijke Ganesh van papier-maché, die ik vannacht van de straatkinderen kocht, is me dierbaar. Maar nu is mijn koffer te klein. In het hotel konden ze me niet helpen en de winkels gaan pas over twee uur open.
[…]

( 3,5 minuut leestijd)

Ergens in het land tussen Mechelen en de Maas, vlakbij Maasmechelen is een omgeving met bossen, bosjes en vlakke stukken, stukken waar je met je ros even een snelheid kan maken, als ware je onderweg naar een verboden liefde
Verboden was de liefde niet, iedereen wist er zelfs van; de wederzijdse ouders waren op de hoogte van hun relatie. Ook dat was niet vreemd want van beide kanten zag men graag dat de families via de echt aan elkaar verbonden werden.
Luna had haar naam te danken aan de volle maan die de aarde verlichtte toen zij via het baren van haar moeder ter wereld kwam, de eerste weken met de ogen dicht, maar hoe langer ze bij ons was des te meer ging zijn zien.
[…]

( 9 minuten leestijd)

Andrea stapt net de gang in als ze een plof hoort bij de voordeur. Ze zet haar lege koffiekopje op de haltafel en pakt de enveloppe van de deurmat. In de keuken maakt ze deze open. Het is een bijzonder exemplaar, ze is gemaakt van geschept papier, ook de brief met apart briefhoofd is van hetzelfde materiaal. Afzender is een notariskantoor uit één of ander dorp wat haar niet bekend voorkomt. Als ze de inhoud leest, valt haar mond open van verbazing. Ze wist niet dat ze ergens nog een oudoom had en nu blijkt zij en een verre nicht de enige erfgenamen te zijn. Of ze zich dan en dan bij de notaris wilt vervoegen voor nadere informatie.
Vandaag heeft ze de afspraak. Met de auto is de afstand te ver en daarom heeft ze besloten om de trein te nemen. Aangezien het een hele trip is en het laatste traject ‘boemelen’ wordt, heeft ze een kamer gehuurd in de dichtstbijzijnde stad. Een half uur later arriveert ze op de plaats van bestemming, het is een oud herenhuis met tegen de gevel een uithangbord met dezelfde fraaie tekening als op het briefhoofd.
[…]

( 3 minuten leestijd)

Vijftig, vrijgezel en kinderloos. Op aanraden van zijn secre-taresse, waar hij onbeholpen mee had geflirt, was hij be-gonnen met internet daten. Even nog had hij tegengesput-terd, maar ze had gelijk; het was beter dan thuis zitten en jezelf zielig vinden.

De koffieshop die zijn eerste date had voorgesteld was in een heel andere buurt en om te voorkomen dat hij om de verkeerde redenen in de smaak zou vallen, parkeerde hij zijn auto om de hoek. Eenmaal binnen koos hij een zitje bij de deur, zodat hij haar kon zien binnenkomen, maar eigen-lijk wist hij niet eens hoe ze eruit zag. Ze hadden elkaar een paar weken geleden ontmoet op een gratis website, die vooral door jongeren werd gebruikt. Hij wist dat ze Filip-pijnse was, maar een fatsoenlijke foto had hij nooit van haar gezien. Die ene, samen met haar zus, ondersteboven aan een bungee-jump koord, was nog de meest duidelijke.
[…]

( 5 minuten leestijd)

‘Schiet nou op Elaine, straks missen we het.’
Marie greep de onderkant van haar jurk en gaf een paar stevige rukken aan de rok.
‘Ik wil het zien Elaine. Doe nou je kap op.’
Elaine lachte en haalde de kleine handjes van haar zusje voorzichtig los. ‘Ja ja, madame ongeduld. Ik kom er aan. Ze durven echt niet zonder je te beginnen hoor.’
Met een norse frons liet Marie zich op de vloer zakken. Zuchtend en steunend zette ze haar handen onder haar hoofdje, alsof ze daar al uren zat te wachten. Elaine streek haar rok glad en pakte de witte kap van moeder uit de hal. Een kanten exemplaar met prachtig borduursel langs de rand. Moeder zou toch pas terugkomen als het hele spekta-kel voorbij was. Ze trok een paar lange blonde lokken onder het hoofddeksel uit en knoopte het strikje aan de achterkant vast.
[…]

Mevrouw Zuurstok woonde op de hoek van de straat, in het huis met de rood-witte luiken. Hoe ze echt heette wist ik niet, maar we noemden haar Zuurstok, omdat ze altijd roze droeg. Roze jassen en jurken, roze regenlaarzen en sandalen, en altijd een roze strik in haar dunne blonde haar. Mijn broertje zei dat ze zelfs roze rook. Als ze op de hoek van de straat stond, kwam het soms in een walm naar je toe waaien. Als de geur van een kermis in mei.
En hoewel ze daar altijd al woonde, was ik zestien toen ik haar voor het eerst sprak. Deels omdat mijn moeder altijd zei dat we uit haar buurt moesten blijven, deels omdat het me ook weinig interesseerde.
[…]

( 6 minuten leestijd)

Ze weet nu bijna alles van hem. Waar hij woont, wat hij in zijn vrije tijd doet en waar hij zijn dagelijkse boodschappen haalt. Alleen de dinsdagavond is nog een raadsel.
Op de winderige parkeerplaats van de supermarkt grist ze het ‘gemakkelijk-koken-soeppakket’ en de fles rode wijn uit de winkelwagen. ‘Bereidingstijd 30 minuten’, staat er op. Dat zou net kunnen. Rik heeft een cliënt om half acht. Elke dinsdagavond kookt ze, doet snel de boel aan kant zodat het huis toonbaar is en de cliënt door de woonkamer naar de achterliggende spreekkamer kan worden geleid zonder dat er te veel ‘persoonlijks’ zichtbaar is. Rik houdt daar niet van.
[…]

( 7 minuten leestijd)

Ze heeft gistermiddag zelf haar pony geknipt. Het viel bijna in haar ogen. Het is nu wel wat te kort. Het maakt haar meisjesachtig. De volgende wasbeurt zal ze haar haar weer verven. Lekker zwart, zoals in haar vaderland. Ze trekt haar zwarte, dikke legging aan en verschillende shirts en truien. Daarover heen naar rode, geruite jas. Het is koud maar zonnig winterweer. Vandaag gaan ze naar de markt in Knotwoude. Nooit een goede oogst daar. Mensen zijn zui-nig, lopen haar voorbij. Zeker met deze kou. Geen tijd om even stil te staan en te luisteren of een praatje te maken. Ze doet twee 20 cent-stukken in haar koperen bakje. Die ram-melen het fijnste. De zon prikt in haar ogen, of is het de koude wind? Toch maar de zonnebril op doen. Ze houdt er niet zo van, mensen zien dan niet haar vragende donkere ogen. Dat scheelt al gauw aardig wat inkomsten.
[…]

( 4 minuten leestijd)

Het stootte me altijd al af en het maakt me boos, mensen die je bellen of bezoeken en de hele tijd alleen maar over zichzelf en hun leventje klepperen.
Ik weet niet of het toeval is- ik denk het niet- maar dit soort mensen is meestal niet eens in staat een verhaal te vertellen.
Want laat me duidelijk zijn: ik luister graag naar anderen. Niets fijner dan rustig samen zitten met een glas wijn en luisteren naar iemands belevenissen maar dan vooral ook naar hoe ze die ge-beurtenissen zelf ervaren en met welke gewetens- vragen, di-lemma’s ze worstelen. Of welke boeken ze graag lezen en waar-om. Een uitwisseling van ervaringen, gedachten, meningen. Heerlijk als het klikt.
Maar laat ik nu net vooral mensen kennen die niet stoppen met ratelen, niet geïnteresseerd zijn in mijn mening erover, laat staan in mij zelf.
[…]

( 5,5 minuut leestijd)

Het zachte getrippel van vier onschuldige kindervoetjes weergalmde doorheen de grote, open ruimte. De twee kinderen kwamen tot stilstand naast hun majestueuze maar zachtaardige grootvader. Ze keken braaf naar boven, met een blik die balanceerde tussen eerbied en milde schrik, het soort gevoel dat het modale kleinkind wel dikwijls ervaart.
‘Opie?’ vroeg Rho met een teder stemmetje,
‘Wil je ons alsjeblieft nog eens vertellen over Omie?’
Opie glimlachte naar Rho. Hoe kon hij ooit iets weigeren aan die bengels. Hij prees zich gelukkig dat zijn kleinkinderen zoveel interesse toonden in zijn jonge leven. Het herinnerde hem aan de periode waarin hij sterk en viriel was, en hij vond het prettig om verhalen van vroeger te delen met die twee geweldige kinderen. Op de een of andere manier putten zowel hij als zijn kleinkinderen kracht uit de verhalen over Omie, die haar hele leven voor hen had opgeofferd en op die momenten weer even bij hen was, waar ze thuis hoorde.
[…]