Hij had geen verstand van fotografie. Hij had wel een zwak voor fotografie. Zwart/wit foto’s vond ie erg mooi, vooral momentopnames uit een ver verleden, van mensen in hun natuurlijke omgeving. Dat die mensen inmiddels dood waren, of heel oud, maakten de foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Dat toen nu was, dat ooit nu was, maakte foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Kleurenfoto’s van mensen in hun natuurlijke omgeving in een voltooid verleden tijd vond hij ook wel mooi. Maar alleen als ze grofkorrelig waren. Het grofkorrelige van kleurenfoto’s had net als zwart/wit foto’s iets vergankelijks. Dat stemde hem weemoedig. Meer nog dan melancholie vond hij weemoed iets poëtisch hebben. Het haalde de scherpe kantjes van zijn beslommeringen af. Weemoed gaf glans. Mooie foto’s waren een vorm van poëzie.
Maar hij had geen verstand van fotografie. Tenminste, niet zoals zijn achterbuurman verstand had van fotografie. Niet dat hij de deur van zijn buurtgenoot platliep, hij was sowieso niet zo op zijn buurt gericht, of zijn buurt op hem. Daar was het de buurt ook niet naar. Hij woonde in een buurt van zich vergalopperende tweeverdieners met uitbestede kinderen. Een buurt met alleen ‘s avonds een vermoeden van leven in zwakke schijnsels achter gesloten gordijnen.
Een zielloze buurt. Een buurt als een tombe. Toch had de achterbuurman tijdens een jaarwisseling op straat een gesprek met hem aangeknoopt nadat ze elkaar het beste hadden toegewenst. Aanvankelijk stuitte hij op zijn slechte adem, een putlucht van jewelste, maar om daar nou van weg te lopen. Dat zou onbeleefd geweest zijn. Niet per se, maar wel nadat de buurman hem het beste had toegewenst. En omdat zich niet meteen andere buren met beste wensen aandienden, begon de buurman over de sluitertijd die nodig was om vuurwerk mooi te fotograferen. Hij hoorde het aan met afgewend gezicht om de kegel te vermijden waarbij hij zo geïnteresseerd mogelijk probeerde te kijken. Alleen als de buurman alert was geweest, had hij in de interesse een grimas kunnen zien. Maar de buurman wekte geen alerte indruk, hij oogde aangeschoten. En fotograferen was zijn hobby.
Toen hij aanstalten maakte om weer naar binnen te gaan, wilde zijn buurtgenoot van geen wijken weten. Met technische details over het gebruik van sluitertijd leek hij hem in te willen kapselen. Ze gleden van hem af, maar er was geen ontkomen aan. Het was een web aan details. Toen hij nog een keer aanstalten maakte, sloeg de buurman toe. Of hij het leuk vond om zijn donkere kamer te zien. Uitnodigend was de vraag niet bepaald, eerder wanhopig. Alsof hij het alsjeblieft leuk vond om zijn donkere kamer te zien.
De warmte sloeg hem in de hal tegemoet, gevolgd door een vleugje doorgekookte groente. Het viel hem op dat de jassen aan de kapstok op lengte aan hun knaapje hingen toen zijn jas ertussen werd gehangen. Hij had hem liever niet afgegeven, maar ook dat was onbeleefd geweest. Beleefdheid was toch wel het minste in omgang met mensen.
In de woonkamer zat de buurvrouw op de bank naar de televisie te kijken terwijl ze een pluizig poezenbeest aaide. Hij woonde voor zijn gevoel toch al een eeuwigheid in deze buurt, maar zij was nieuw voor hem. Hem leek ze wel te herkennen, tenminste, zo stond ze op om hem te begroeten nadat haar man haar had voorgesteld als zijn eega, alsof dat haar naam was, met een spontane omhelzing. Hij rook een parfum dat precies het tegenovergestelde effect had als de kegel van haar man. Als zij een verhaal over sluitertijd tegen hem had opgehangen, had hij zijn gezicht waarschijnlijk niet afgewend. Ze was ook leuk om naar te kijken, jong voor haar leeftijd. Innemend was het eerste woord dat in hem opkwam. Naast haar op een bijzettafel stond een glas rode wijn zonder lipafdruk. Ook dat glas nam haar voor hem in. Even was er sprake van een vacuüm waarin hij afdwaalde. Even kreeg hij het gevoel dat zij hem daarin had willen vergezellen. Totdat haar echtgenoot de ban met een zullen we doorbrak.
Met zijn oog voor detail, had hij graag een indruk van het interieur gekregen, maar behalve het ontbreken van een kerstboom en het kortstondige lichtpuntje dat de eega van de buurman in het vacuüm was, had hij in de flikkerende gloed van de televisie behalve het glas wijn alleen een schone asbak zien staan. Dat vond hij wel iets van een goed voornemen hebben. De gastheer drong aan. Ook de rest van het huis, een gespiegelde versie van zijn huis, was donker als de kamer die hij zo nodig moest zien. Bij gebrek aan zicht, volgde hij de schim van zijn buurman de gestoffeerde trap op. Op de eerste etage moest hij het doen met een flauw schijnsel dat uit de enige kamer met een open deur de gang in viel. Als zijn voorganger hier niet even had ingehouden, was hem waarschijnlijk de klamheid niet opgevallen die in een zucht langs zijn wang streek.
De donkere kamer bevond zich in de bijkamer waarvan hij in zijn huis een logeerkamer voor zijn kleindochter had gemaakt. Een kamertje dat trouwens wel een opknapbeurt kon gebruiken. Met die gedachte had hij zijn eerste goede voornemen te pakken terwijl de ruimte rood oplichtte. Hij wist dat het donker van de donkere kamer rood kleurde. Hij wist dat het rood te maken had met de lichtgevoelige materialen die nodig zijn om foto’s te ontwikkelen.
Die jaarwisseling leerde hij van zijn achterbuurman bij over het hart van de donkere kamer, de vergroter, over een condensor en over een beeld dat negatief in een lichtgevoelig materiaal gevangen werd en over hoe dat dan weer werd omgezet in een positief beeld. Maar eerlijk gezegd zou hij het procedé niet na kunnen vertellen. Wat hem behalve de ambachtelijkheid was bijgebleven en een foto van de lege asbak die als een kromgetrokken theedoek aan een touwtje hing, was de zogenaamde fixatie van het negatieve beeld als stap op weg naar het uiteindelijk positieve resultaat en het effect van het rode licht. Het negatief als keerzijde, alles had een keerzijde, en het rood dat de situatie grofkorrelig maakte. Alsof hij zelf in een foto gevangen was, in een vergankelijkheid die hem weemoedig stemde, in hoe ooit nu werd.
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Aantal woorden 1729 x € 0,001 =€ 1,72 btw € 0,15 + betaalkosten € 0,30 = € 2,17.
Of word abonnee.
Extra donatie aan de schrijver.