Welkom bij ons magazine

Glimp uit het verleden

deel I, II en III

Het is zaterdag en weer een dag die zonder besef me als een ninja voorbij sluipt.

Ik loop op de stoep om wat boodschappen te doen bij de dichtstbijzijnde supermarkt…het voelt raar deze automatische piloot waar ik in ben beland. Ik ga naar binnen, doe mijn dagelijkse boodschappen zonder na te denken. Reken af met mijn pasje…hoef zelfs niet eens mijn hersens te gebruiken voor een pincode. Wel een zorg minder voor mijn hoofd die overvol is.

Ik sleep mijn oververmoeide benen stap voor stap naar richting huis.

Mijn hoofd helemaal leeg…ik kan niet eens denken….

Als een SDcard die al zijn geheugen heeft verbruikt kan ik niet wat daarna komt registreren.

Ik stap mijn studio binnen en zet mijn boodschappentas op de grond. Zoals het van je wordt verwacht, sorteer ik die precies hoe het moet.

Ik kijk om me heen….pffff wat haat ik deze ruimte. Het voelt niet als thuis. Iedere avond komen de muren op mij af en verstikken mij iedere keer.

Nergens hoor ik thuis, zelfs niet in deze vreselijke ruimte die uit vier muren bestaat en mijn huis moet voorstellen….

Toen ik hier kwam bezat ik nog niet eens een vork. Al mijn bezittingen heb ik achtergelaten….voor mijn leven. Ik dwaalde vijf maanden met alleen een paar kleren die ik in vuilniszakken had gestopt overal en nergens…

Teleurgesteld in mijn mezelf en mijn dierbaren.

Zo hard gestoten op dezelfde gigantische steen…welke ezel doet dat. Zelfs een blinde ezel zou deze joekel van een kei spotten. Ik schaam me diep…inmiddels de derde keer. Terwijl ik hulpeloos van de pijn brulde die ik had opgelopen bij de laatste steen, zocht ik naar houvast…

Niemand…

Op de grond en in ijzige kou achtergelaten.

Niemand…

Geen arm die me rechtop hielp

Niemand…

Stilte…

Van troostende schouders verbannen.

II

Hard smijt ik tegen de deur. Even kreeg ik het gevoel dat mijn adem stokte zelfs mijn hart miste een paar slagen….

Één seconde….alles draaide door mijn hoofd.

Diep wist ik wat me te wachten stond. Dit was een domme zet.

Ik wist dat ik een tegenreactie zou krijgen.

Onverwachts en minder dan een fractie….

Ja hoor daar begon het al. Voor ik mijn mond open deed om mijn pijn te delen….voelde ik ineens een snijdende scheur in mijn gezicht en voelde warme bloed uit mijn neus stromen.

Raar ik raakte niet in paniek….Want dit voelde zo herkenbaar. Hoe raar het klinkt… Het voelde als thuiskomen.

Ik proef mijn bloed die zich in mijn mond heeft verzameld en grijns onverwacht zijn kant op. Ik voel geen pijn.

Mijn lichaam is van top tot teen vol littekens en elk met zijn verhaal. In een oogopslag lijkt mijn huid gaaf…. Alleen wanneer je goed kijkt kun je mijn verborgen teksten lezen. Ik grijns, omdat ik geen pijn meer voel en dat maakte hem furieus.

Voor mijn kinderen had ik jarenlang ondragelijke martelingen doorstaan.

Nu……in momenten voel ik me zo ontzettend eenzaam

Ik weet nog precies wat mijn eerste misstap zei: “Jij!!! Ik ga ervoor zorgen, dat je alleen gaat eindigen en dat zelfs je dierbaren je zullen laten vallen zonder pardon.”

Helaas…. Zijn missie is volbracht,

Nu ben ik nog steeds aan het lijden

God…..Waarom?

Vol blauwe plekken, gevangen en moeilijk te bevrijden hangend in deze vicieuze  cirkel…..naïef of dom?

[…]

Verder lezen naar deel III? Dit is een feuilleton van nog onbekende lengte.

 Koop deze delen hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.

Extra donatie aan de schrijver.

X