Welkom bij ons magazine

Goeiebuur

deel II

‘…een schlemiel van de bovenste plank, die J…’ ‘We vierden die dag nog wat anders, weet je nog?’ Ik kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij zijn glas soms omhoog hield om in gedachten het licht te vangen waar het hem in zijn hoofd aan begon te ontbreken. ‘…ik ben het even kwijt, mijn beste. De haring overigens niet, die is buitengewoon zacht en smakelijk…’ Hij had het bord naar zich toe getrokken, buiten mijn bereik. ‘De bloemlezing?’ Zoals ik dacht te weten dat hij het strijklicht in zijn glas probeerde te vangen, leek het nu wel alsof zijn neusvlegels donkerder kleurden, alsof zijn hoofd, zijn wil extra bloed opeiste. ‘…buitengemeen…’ ‘We vierden ook de uitgave van een verzameling van je stukjes.’ ‘…attenoje ja, natuurlijk, dat onzalige idee van de goede vriend van mijn toenmalige hoofdredacteur, de uitgelezen uitgever N!’ ‘Ja, als ik me goed herinner kon die verjaardag je gestolen worden…’ ‘…op mijn leeftijd ben je sowieso verjaard…’ ‘…maar vond je het leuk om voor alle genodigden een exemplaar van het boekwerkje beschikbaar te stellen.’ ‘…tsja, het is inderdaad een mooi verzorgde uitgave, bibliofiel zou ik bijna willen zeggen, harde kaft, kleine zetspiegel, mooie ronde letter, leeslint, de hele rataplan. Jij hebt er toch ook een?’ ‘Voorzien van een persoonlijke noot.’ Opgetekend toen het feestje op zijn einde liep, onleesbaar op de lidwoorden na.

..

Met wat ik van mijn ouders begreep, de reputatie die hij had, de reacties die zijn stukjes teweegbrachten, met hoe ik hem had leren kennen was hij tijdens zijn hoogtijdagen wat mij betreft wel wat meer dan iemand van het journaille hoewel ik niet denk dat hij dat zomaar had bedacht. Zoals ik hem had leren kennen zei hij nooit zomaar iets en rijmde journaille als begrip waarschijnlijk niet toevallig op rapaille of canaille. Waarschijnlijk niet, nadat ik het inderdaad mooi verzorgde boekwerkje had gelezen dat de vriend van zijn toenmalige hoofdredacteur had uitgegeven. Zijn pen was zelfs vandaag de dag scherp als een scalpel of eerder nog een drietand want in zijn stukjes deed hij zich graag voor als advocaat van de duivel. Zelfs nu leek hij met zijn meningen en analyses de lezer in zijn behoefte aan duiding te willen tarten, te willen dwingen om het even wat voor onderwerp eerst eens diametraal van de andere kant te bekijken.  Het bijzondere was dat hij dat niet op een autoritaire manier deed. De schijn van autoriteit wist hij toch elke keer weer te overstemmen met zijn proza, zijn absurde, hilarische overdrijvingen en de manier waarop hij zijn lezers zelfspot ter relativering als spiegel voorhield. Rapaille, canaille, journaille, de bloemlezing van zijn stukjes maakte me duidelijk dat hij toch vooral satire bedreef. Dat was in ieder geval wat hij bij wijze van verweer maar bleef mompelen toen zijn verleden verhaal kwam halen, dat het bedrijven van satire het parallelle toch juist verbond.

‘Heeft die vriend van je voormalige hoofdredacteur jou betrokken bij de selectie van je stukjes?’ Terwijl hij de haring met smaak maar ook wel een beetje als een bootwerker naar binnen duwde, voelde ik iets raars in mijn zitvlak. ‘…de uitgelezen uitgever?’ Hij leunde even achterover en nam een flinke slok wijn. ‘Ja, ik kan me voorstellen dat, als dat boekwerkje er toch kwam, jij wel een bepaalde voorkeur zou hebben.’ Mijn billen voelden koud aan. ‘…de uitgave was bedoeld als verassing voor mijn tachtigste verjaring…’  Het was een raar soort kou, een waterkou. ‘Maar is het een goede selectie of mis je stukken?’ Ik voelde nattigheid. ‘…nou…laten we zeggen dat ik me voor minstens drieënnegentig procent in de selectie kon vinden.’ ‘Drieënnegentig procent?’ Discreet voelde ik aan mijn broek.’ …ja, zeven procent van dertig vruchten van mijn pen is om en nabij twee, mijn beste…’ Nattigheid. ‘…om en nabij twee episteltjes had ik wel een plekje gegund, ja.’ Omdat ik zo razendsnel niet kon verzinnen hoe mijn broek zo vochtig kwam, voelde ik aan de zitting van de stoel. Hij had het bord weer naar zich toegeschoven en prikte nu zoveel stukjes haring op als er op zijn taartvorkje paste. ‘Maar al met al ben je dus wel blij met de selectie?’ Ook de zitting voelde klam aan, maar daarmee was nog niet duidelijk of de nattigheid die ik voelde in mijn broek zat of van de zitting kwam. ‘Ja, de meeste spraakmakende heeft hij niet gemist.’ De enige manier om er achter te komen was door mijn vingers voorzichtig naar mijn neus te brengen. ‘Mooi toch?’ Ik weet niet of de gedachte opspeelde om me mentaal op het ergste voor te bereiden, maar de herinnering aan het gesteven gedeelte van zijn onderbroek drong zich op. Hij nam een slok wijn om de vis te laten zwemmen. ‘…ja…en nogmaals: een zalig wijntje, goddelijk.’ De nattigheid was geurloos.

 

..

‘Was jij de laatste keer niet ook op mijn verjaring?’ Toen ik hem leerde  kennen dacht ik dat hij me uitprobeerde door me in een kort tijdbestek dezelfde vraag te stellen, dan wilde ik ook wel aangeven dat we in herhaling vielen, maar gaandeweg besloot ik dat het weinig zin had om hem met zijn vergeetachtigheid te confronteren. Het was al confronterend genoeg dat een gesprek soms haperde omdat hij niet op woorden kon komen. Vanuit mijn nog steeds populair wetenschappelijke interesse, wist ik van grijze en witte hersenmassa, van hersencellen en van wat hen verbond. Bij dementie stelde ik me slijtage van de bedrading voor waardoor bepaalde schakels of verbanden wegvielen. Wat me daarbij vooral lastig leek was het bewustzijn van die kortsluiting. Goeiebuur was zich meer bewust van het feit dat woorden hem tekortschoten dan van het feit dat hij een vraag opnieuw stelde terwijl het antwoord nou juist het onderwerp van gesprek was. Daar zat de frustratie en dat riep bij mij dan weer de vraag op of er aan dat front bij wijze van verlichting niet wat meer kortsluitinkjes geforceerd konden wordend om onwelgevallig bewustzijn te beteugelen. ‘Ja, hier in de achtertuin, toch?’ ‘Ik heb jou toch een exemplaar van het miniatuurtje gegeven?’ ‘Haha, ja, ik zal hem de volgende keer meenemen, want ik kan geen wijs uit je hanenpoten.’ ‘Hahaha, l’chaim!’

‘Maar hoe zit dat dan precies met die zwarte weduwe?’ ‘…’ ‘…je nicht L, de vrouw van J…’ ‘…god ja zeg, een schlemiel van jewelste…’  ‘Van de bovenste plank.’ ‘…van de bovenst…hier, neem jij de rest van de haring maar…’ ‘Waarom was haar bijnaam de zwarte weduwe?’ ‘…nou, dat was haar bijnaam niet, dat was mijn bijnaam voor haar. En dat kwam weer omdat zij ook wel dezelfde kroegen frequenteerde als ik.’ ‘Oh?’ ‘Ja, de schoonheid begint nu een beetje weg te verleppen, maar in mijn tijd schurkte zij graag tegen het schrijvende elitecorps aan. Altijd gekleed alsof ze mannen rauw lustte, een kapsel als was ze Medusa zelve, altijd met een glas witte wijn en een sigaret in een gouden pijpje…als fan van de klassieke Disney tekenfilms deed ze me erg denken aan…kom…van die…kom…die hondenfilm…’ ‘De 101 Dalmatiers?’  ‘Ja, die ja, Gruwella…’ ‘Cruwella.’ ‘…dat zeg ik, daar had L veel van weg in haar appetijtelijke jaren.’ ‘…’ ‘…ze lustte mannen niet alleen rauw, ze verslond ze met huid en haar…’ ‘…vandaar die bijnaam?’ ‘Vandaar die bijnaam, vandaar de zwarte weduwe.’ ‘…’ ‘…en ze had iets exotisch, een donker complex, als een gitane…’ ‘…’ ‘…maar in feite was ze gewoon een Jodin, een echte…’ ‘Een echte Jodin?!’ ‘…echt als in bloedlijn, mijn beste, het Jood-zijn, het Jodendom gaat over van moeder op dochter…’ ‘En jij dan?’ ‘…mijn zwak voor het oude geloof is waarschijnlijk genetisch bepaald, maar nee, alleen mijn vader was Joods dus formeel ben ik een Vaderjood en geen Herodeskind in de ware zin des woords. De zus van mijn vader was de moeder van L.’ ‘Ik vond die J ondanks zijn achterdochtigheid niet zo onsympathiek als jij hem doet voorkomen, hij kwam op mij eerder cynisch over dan sukkelig.’ ‘…daar heb je wellicht een punt…’ ‘Volgens mij had hij zijn zaakjes ook wel op orde.’ ‘…ook daar heb je een punt, nicht L leefde niet bepaald op de pof, nu ik er bij stilsta, haar leefstijl moest ergens van betaald worden…’ ‘Ja, op je verjaring ging ze ook niet bepaald in lompen gehuld.’ ‘…nee, nou, het was waarschijnlijk meer de manier waarop J zich haar geflirt met andere mannen liet aanleunen, de manier waarop hij haar machinaties onderging…’

[…]

Verder lezen? Koop het hele verhaal hier.  Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.

Extra donatie aan de schrijver.

X