Zonder gevoel keek ik naar het…, ja hoe moet ik het noemen? Het was ooit een mens geweest. Nu hompen vlees, wat mij geen pijn meer kon doen. Voor mij lagen stukken bot met vlees zoals je wel eens bij een slagerij zag. Het zweet gutste van mijn lijf. Mijn lichaam voelde zwaar en pijnlijk aan. Ik dobberde op een bootje de kust van Palamos ver uit het zicht. Het was nu nog schemerig maar de zon zou zo opkomen. Ik besefte dat ik me moest gaan haasten voordat het leven op het land en water weer begon. Ik had geen benul van tijd. Ik sliep al dagen niet. Ik leefde als een zombie. Ik at en dronk maar niks drong tot me door. Hier in alle rust begon ik me pas te realiseren wat ik aan het doen was. Ik was de resten van een volwassen man aan het dumpen in de middellandse zee. . Was ik hier al eerder geweest in de afgelopen dagen? Ik had geen idee. Het voelde enigszins bekend wat ik aan het doen was, maar toch kon ik het niet voor de geest halen wanneer dat dan moest zijn geweest. Ik snapte er niks van. Hoe had het zo kunnen escaleren. Wat was er dan gebeurd dat ik hier nu op de automatische piloot delen aan het dumpen was? Mijn onderbuik gevoel zei mij dat ik het juiste had gedaan, dat deze man mij pijn had gedaan. Maar wat hij had gedaan kon ik me niet herinneren. Ik wist alleen dat als ik deze delen overboord had gegooid, dat ik daarna bevrijd zou zijn van deze horrorfilm.
Ik stond voor een raadsel. Ik kon normaal gesproken niet eens een vlieg doodslaan. Ik gruwelde ervan als ik per ongeluk op een spin stond. Het gekraak onder mijn schoen bezorgde mij kippenvel over mijn hele lijf. Bij First Blood ging ik over mijn nek toen Silverster Stallone zichzelf in zijn arm hechtte. Ik kan echt niet tegen bloed. Flarden van herinneringen schoten soms door mijn hoofd. Al voelde onwerkelijk maar ik zag het mezelf doen. In dat beeld zag ik dat ik een mens had gemarteld? Ik had hem gesneden, geslagen, tanden gebroken, onder stoom gezet, laten verhongeren en uiteindelijk, toen dit mens bezweek onder mijn martelingen, had ik hem koelbloedig in stukken gezaagd met een kettingzaag en vervolgens gedumpt in de zee.
Ik herinnerende me dat ik in de eerste instantie zijn ingewanden wilde verbranden op de barbecue maar het gaf zoveel stank en rook geven, dat ik bang was dat mijn buren misschien de brandweer zouden gaan bellen omdat zij vermoedden dat mijn huis in de brand stond. Dus besloot ik alles per keer deel voor deel te dumpen in de mooie heldere blauwe zee van Spanje.
Ik voelde me misbruikt, mishandeld al kon ik niet de vinger erop leggen wat er echt was gebeurd. Het waren mijn dromen, de flarden, de afschuwelijke beelden die op mijn netvlies kwamen en mij teisterde in de stille momenten. Hoe had deze man mij zover gekregen, dat ik in staat was hem op zo’n gruwelijke manier te vermoorden?
Eenmaal thuis gekomen dook ik in de krant en zette de televisie aan. Maar er kwam geen vermissing in voor. Ook op internet zocht ik alles af, maar ook daar leek er geen man vermist te zijn, met de looks als mijn slachtoffer.
HOOFDSTUK 1 Drie weken eerder
Vakantie!! Eindelijk. Ik was hier zo aan toe. Even helemaal niks. Languit op het strand met een goed boek en alles aan elkaar eten. Ik had een klein appartementje aan de middellandse zee, via een vriend, weten te bemachtigen in het begin van Spanje. Ik was al dagen de boel aan het regelen. Autootje naar de garage, koffers pakken. Kees, mijn hondje, zou naar mijn vader gaan voor drie weken. Mijn bedrijfsleider Arno had ik de laatste dingen uitgelegd hoe hij de komende drie weken de zaak moest runnen. Alles was tot in de laatste puntjes geregeld. Ik was een controlefreak. Eigenlijk kon ik het allemaal niet loslaten, maar mijn huisarts had gezegd dat als ik nu geen rust nam, ik richting een burn-out zou gaan. Ik had de laatste maanden allemaal vage klachten. Zo had ik regelmatig onverklaarbare heftige hoofdpijnen. Een soort clusterpijn. Ik kon geen licht en geluid verdragen, een makkelijke rekensom uitrekenen lukte me dan niet eens. Soms wist ik niet eens wat ik aan het doen was of wat ik had gedaan. Heel beangstigend. In mijn werk, ik had een Evenementenbureau, merkte ik steeds meer dat ik vermoeid achter mijn bureau zat. Als Arno mij dan op iets attendeerde wat ik eerder had gezegd was mij dat totaal ontgaan. Ik kreeg steeds meer gaten in mijn geheugen. Volgens mijn huisarts hoorde dat bij een heftige burn-out, het beangstigde me ontzettend. Er zat dementie bij ons in de familie, en deze vergeetachtigheid paste echt bij spanning die hoorde bij een eigen bedrijf. De dementie in mijn familie kwam pas voor op latere leeftijd en daar was ik nu nog veel te jong, aldus de huisarts. Ik moest hem beloven dat ik me drie weken rustig ging houden en als ik dan nog klachten had, dan zou hij een vervolgonderzoek aanvragen. Hij bleef bij zijn standpunt dat het echt kwam, doordat ik tachtig uur in de week werkte en mij totaal niet meer kon ontspannen.
Nu ik eenmaal in mijn autootje zat, heerlijk ontspannen met de muziek van Andre Hazes en de stem van mijn google-maps die mij vertelde hoe ik naar Palamos kon rijden, voelde ik pas hoe moe ik was. Ik had in Frankrijk een klein hotelletje geboekt zodat ik niet 17 uur achter elkaar hoefde te rijden. Daar aangekomen was ik echt heel blij dat ik het zo had geregeld. Toen ik uit mijn autootje stapte overviel mij de hitte. Ik had even het gevoel dat de hele wereld draaide. Het zweet brak me uit. Ik had de hele weg met open kap gereden en nu moest ik daar de rekening voor betalen. Stomme vergeetachtige muts die ik was, ik had de laatste paar kilometer met de kap dicht moeten rijden. Ik wist het, maar ik was het vergeten om te doen. Arno had het me nog zo gezegd: ‘Denk erom dat je een klap van de molen krijg als je de auto uitzet en uitstapt. Opendakje is heerlijk maar ook heel gevaarlijk, zeker met die hoge temperaturen!’ Ik moest mezelf vastpakken aan mijn auto anders was ik zeker gevallen. ‘Gaat het?’ vroeg een vriendelijke mannenstem. Door het suizen in mijn oren klonk het op de achtergrond en even besefte ik niet dat het tegen mij was bedoeld. Een warme hand brandde op mijn klamme arm. ‘Hallo? Gaat het wel met je?’ Ik keek te snel omhoog. Een foute actie want de wereld tolde als een draaimolen om me heen. Eenmaal weer gefocust keek ik in de mooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien. Gek hoe een hersenpan werkte, ik voelde me hondsberoerd, had geen meter zicht, maar deze meneer die voor mij stond werkte gelijk in mijn systeem van potentiële kandidaat om mijn rammelende eierstokken te bevruchten. Alle alarmbellen gingen af, ik was opslag verliefd. Ik probeerde nog een keer te knikken om hem duidelijk te maken dat ik hier niet als een zwak klein vrouwtje zielig stond te doen en zei dat ik alweer opknapte en wees naar mijn openstaande cabrio. Ik was zo stom geweest om deze niet op tijd af te sluiten. Eigen schuld dikke bult’, zei ik lachend . ‘Kom,’ zei mijn prins. ‘Ik help je even, heb je een tas die ik voor je kan dragen?’ Zijn mooie blauwe ogen keken mij vragend aan. Ik liet mijn ene hand los van de spoiler van mijn rode Porsche 911 en wees naar mijn kleine koffer die op mijn kleine achterbank lag. De onbekende meneer liep naar de andere kant van mijn auto, zijn blik steeds op mij gericht. Hij klapte de stoel naar voren en pakte mijn tas van de bank. Daarna liep hij weer terug en pakte me zachtjes bij mijn arm. ‘Ik help je even naar binnen, daar is het lekker koel. Straks even je zwemkleding aantrekken, en een plons nemen in het zwembad oké? Daar knap je van op. Echt. Het is ook wel extreem warm. Ik keek net op de thermometer. Het is, ondanks dat het al tegen de avond liep, evengoed nog zo’n vijfendertig graden.’ Ik kon nog steeds geen woord uitbrengen. Ik was zo onder de indruk van deze geweldige vent met zijn diep blauwe ogen, dat ik nog steeds met een mond vol tanden stond te stotteren als een verliefde puber. Dankbaar pakte ik zijn arm vast, even kreeg ik een behaaglijk gevoel door mijn lijf heen die ik probeerde te negeren en liep met hem door de schuifdeuren naar binnen toe. ‘Red jij het zo?’ vroeg hij mij toen ik bij de incheckbalie stond. Het liefst wilde ik zeggen dat ik hem nog nodig had, en dat ik hem helemaal niet wilde loslaten maar ik wilde ook niet het hulpbehoevende vrouwtje zijn die niet zonder hem zelfstandig kon staan, dus ik knikte en zei zachtjes ‘ Ik red me wel, super bedankt voor je zorgen.’ Onze blikken kruiste elkaar kort. Bij de receptie zei ik in het vloeiend Frans mijn naam en dat ik gereserveerd had. Ik deed er nog een schepje bovenop door te vertellen hoe lekker koel het hier was en dat ik hoopte dat het weer voorlopig bleef aanhouden. De onbekende man liep van me weg. Keek niet achterom. Jammer. De baliemedewerkster overhandigde mij de sleutel en gaf aan dat het zwembad tegenover mijn kamer lag. Hij wenste me een goed verblijf en dat ik kon ontbijten van half zeven tot half elf. Eenmaal in mijn kamer, die sober maar wel schoon was, kleedde ik mij om in mijn nieuwe rode Bikini. Even ging mijn gedachte naar de behulpzame man; zou ik hem straks ook nog in het zwembad zien? Ergens hoopte ik het. Dan kon ik hem nog een keer bedanken. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Misschien was deze man wel mijn toekomstige echtgenoot. Ik droomde even weg hoe ik aan mijn kleinkinderen zou vertellen, hoe wij elkaar hadden ontmoet. Dit was toch echt wel een verhaal wat zo in een Bouquet reeks kon, vond ik. ‘De knappe vreemdeling ving de zwakke dame op in zijn armen.’ Inwendig moest ik lachen. Ik trok mijn rode wikkeljurkje over mijn Bikini aan. Gelukkig had ik geen hoofdpijn gehad vandaag. Ik voelde me eigenlijk kiplekker. Beter dan dat ik mij in tijden had gevoeld. Had de dokter dan toch gelijk gehad? Zat ik echt tegen een burn-out aan? Ik pakte de grootste witte handdoek die in de net iets te kleine badkamer lag en het boek wat ik al maanden aan het lezen was. Ik begon steeds opnieuw omdat ik me niet kon concentreren op het verhaal. Ik hoopte dat mij dat nou wel zou lukken. Ik had er zoveel goeie recensies van gelezen en gehoord, maar tot nu toe kon hij mij niet boeien.
De teleurstelling was groot toen bleek dat ik de enige was op het zwembad. Zelfs gezinnen waren er niet. Ik nam een sprong in het water. Het water was heerlijk verfrissend. Niet te koud maar wel verfrissend. Na een paar slagen gezwommen te hebben vond ik het genoeg. De zon was nog niet onder, maar het zou niet lang meer duren. Honger had ik nog niet. Ik zwom net naar het trappetje toe om eruit te gaan toen mijn Don-Juan aan kwam lopen, in zijn rode Speedo zwembroek met een handdoek nonchalant over zijn schouder gedrapeerd. Mijn hart miste gelijk een paar slagen. Mijn polsen begonnen te kloppen. Normaal vond ik het aanstellerij, mannen in een Speedo, maar ik moest toegeven dat mijn blik even bleef rusten op het middelpunt. Zag er goed uit, ging er door mijn gedachte. Hier wilde ik wel een beschuitje mee eten. Inwendig moest ik lachen en sprak mezelf toe. Alexandra, gedraag je. Deze man was waarschijnlijk allang getrouwd en had een paar kinderen rondlopen. Hij was alleen maar beleefd geweest, een uurtje terug. Even zat ik in dubio: moest ik nou in het water blijven of moest ik zo snel mogelijk uit bad klimmen? Ik besloot het laatste. Ik wilde dat hij mijn afgetrainde lichaam zag. Hij knikte naar me en net toen ik via het trappetje, het water uit wilde stappen, sprong hij met een bommetje te water. “Fuck,” nu had hij mijn afgetrainde lijf gemist.
HOOFDSTUK 2
Een beetje teleurgesteld ging ik op mijn ligbedje liggen. Ik had geen idee waar ik op gehoopt had, maar niet op deze afstandelijkheid. Hij had gegroet alsof ik een vreemde was. Dat was ik natuurlijk ook wel maar ik had stiekem wel verwacht dat hij zou vragen hoe het nu met mij ging. Half in mijn boek, maar met mijn blik op hem gericht, zag ik dat hij mij totaal negeerde. Hij zwom een paar banen, klom via de rand het zwembad uit, droogde zich af en liep, zonder mij een blik waardig te gunnen, het verblijf weer uit. Ik was best teleurgesteld dat hij mij geen blik meer had gegeven en mijn tranen zaten hoog. Ik had geen idee waarom, maar ik voelde me op dat moment zeer minderwaardig. Ik had nooit te klagen gehad aan mannelijke aandacht. Iedere man die ik wilde hebben kreeg ik altijd. Maar deze man behandelde mij alsof ik een lepralijder was. Alsof ik onzichtbaar was. Heel frustrerend en zeker niet goed voor mijn eigen waarde.
Nadat ik een poging had gedaan om weer een paar bladzijde te lezen, sloot ik het boek. Het verhaal kwam niet binnen mede doordat ik nog steeds nijdig was over de manier hoe die man mij had behandeld. Hij had toch gewoon iets kunnen zeggen. Hij groette mij aan het zwembad zoals je een vreemde groette. Wij hadden, in mijn gedachte, toch wel iets meer dan vreemde. Ik haalde diep adem. Arno zou wel zeggen; ‘Je wordt niet zo behandeld als dat jezelf mensen behandeld he. Jouw normen en waarde zijn zoveel anders als van een ander.’ Arno had gelijk.
Er waren nu een paar kinderen in het water aan het spelen. Ze maakte herrie alsof ze urenlang vastgebonden waren geweest in de auto en nu even vrij mochten schreeuwen. Ik pakte mijn boeltje op en ging in mijn kamer me omkleden voor het avondeten. Eenmaal daar zag ik dan mijn onbekende mister alleen aan een tafel zitten. Het idee om te vragen of ik erbij mocht zitten liet ik varen. Na het incident bij het zwembad besefte ik dat hij alleen maar zo galant was geweest om mij te helpen. Meer niet. Ik vond het heel jammer, hij miste nu de aangename gezelschap van mij. Ik knikte naar hem, in mijn gedachte stak ik mijn tong naar hem uit en lachte inwendig om dit gebaar. Ik vulde mijn bord met bijzondere gerechten, waar ik zelf niet voor zou hebben gekozen als ik in mijn normale doen was geweest. Deze vent maakte wat in mij los wat ik nog niet eerder had gevoeld. Ik ging aan een tafeltje zitten vlak bij hem. Stiekem keek ik of hij naar mij keek, maar hij was verdiept in zijn telefoon en keek niet op of om. Zelfs tijdens het eten keek hij niet van zijn mobiel af. Ik schrokte mijn eten naar binnen. Ik had geen idee waarnaar het smaakte. Ik kreeg alleen maar meer het gevoel dat ik hier weg moest. Ik voelde me niet meer op mijn gemak. Ik liet de rest van mijn eten op mijn bord liggen, stond op en ging naar mijn kamer zonder hem nog te groeten.
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.
Of word abonnee.
Extra donatie aan de schrijver.