Welkom bij ons magazine

Dat komt nooit meer goed

Uiterst behoedzaam liet Arie zich zakken op de rubberband. Zijn vrouw Els had hem de band, die ze na de bevalling had gebruikt om op te zitten, met een grijns aangereikt. Vandaag was haar eerste werkdag na haar zwangerschapsverlof en hij zou op de baby passen.
      Ze had hem meewarig aangekeken toen hij met een van pijn vertrokken gezicht door het huis strompelde. ‘Zo, nu weet je ook hoe het voelt, en ik kan je vertellen: dit is nog niéts vergeleken bij een bevalling. Jullie mannen zijn het absolute zwakke geslacht. Het is maar goed dat Onze Lieve Heer jullie bij de schepping geen baarmoeder heeft gegeven, anders was het begin van de mensheid, tevens het einde geweest. Er zou nooit een kind geboren zijn.’
      Ze had makkelijk praten. Wat wist zij nou van de gevoeligheid van zijn edele delen? Zijn kroonjuwelen zoals hij ze liefkozend noemde. Hij had het gevoel er ingeluisd te zijn. Op het hoogtepunt van de weeën had ze uitgeschreeuwd dat ze nooit meer een kind zou baren, nu was hij aan beurt! Achtentwintig uur had de bevalling geduurd. Hij had het niet langer kunnen aanzien en in een moment van zwakte – eigenlijk de reinste chantage vond hij later – was hij zo stom geweest om haar die funeste belofte te doen.
      Hoe onfortuinlijk was zijn lot. Bij een op de duizend liep het wel eens anders dan verwacht. Hij was dus die ene uitzondering. Vasectomie noemden ze het in het ziekenhuis. Een duur wetenschappelijk woord dat je volledig om de tuin leidde.
     
      Onder het genot van een biertje had hij zijn vriend Gert gevraagd hoe het in zijn werk ging. Hij was tenslotte ervaringsdeskundige.
      ‘Fluitje van een cent. Het stelt echt niks voor. Voor je het weet is het gebeurd. Even chop, chop en je staat weer buiten.’
      Bij het chop, chop was hij in elkaar gekrompen, maar had, om niet kleinzerig over te komen, met een scheve grimas een dappere poging gedaan om stoer met zijn vriend mee te lachen.
      Terwijl ze het glas hieven had Gert er met een knipoog aan toegevoegd dat de ingreep nog bijkomende voordelen gaf: ‘Je snapt wel man, lang leve de vrijheid.’
     
      Zijn overpeinzingen werden onderbroken door huilgeluid uit de babyfoon naast hem. Al snel zwol het aan tot erbarmelijk gekrijs. Dat kon hij er nu echt niet bij hebben. Hij zat hier op zijn rubberband met een paar pijnlijke blauwe ballen, die in niets meer leken op de voormalige kroonjuwelen. Hij kon echt niet opstaan, laat staan de trap op lopen. Met toegeknepen ogen van de pijn diepte hij zijn mobiel op uit zijn broekzak.
      ‘Zeg mam, ben je toevallig thuis? Zou je misschien even langs kunnen komen? Arie junior krijst als een mager speenvarken en ik kan écht niet naar boven. Naar de voordeur lukt ook niet, je hebt toch wel een sleutel?’


[…]

Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.

Extra donatie aan de schrijver

X