Andrea stapt net de gang in als ze een plof hoort bij de voordeur. Ze zet haar lege koffiekopje op de haltafel en pakt de enveloppe van de deurmat. In de keuken maakt ze deze open. Het is een bijzonder exemplaar, ze is gemaakt van geschept papier, ook de brief met apart briefhoofd is van hetzelfde materiaal. Afzender is een notariskantoor uit één of ander dorp wat haar niet bekend voorkomt. Als ze de inhoud leest, valt haar mond open van verbazing. Ze wist niet dat ze ergens nog een oudoom had en nu blijkt zij en een verre nicht de enige erfgenamen te zijn. Of ze zich dan en dan bij de notaris wilt vervoegen voor nadere informatie.
Vandaag heeft ze de afspraak. Met de auto is de afstand te ver en daarom heeft ze besloten om de trein te nemen. Aangezien het een hele trip is en het laatste traject ‘boemelen’ wordt, heeft ze een kamer gehuurd in de dichtstbijzijnde stad. Een half uur later arriveert ze op de plaats van bestemming, het is een oud herenhuis met tegen de gevel een uithangbord met dezelfde fraaie tekening als op het briefhoofd.
Als ze de zware eikenhouten deur heeft geopend, belandt ze in een grote ontvangsthal die de sfeer ademt van lang lang geleden. De vloer is belegd met plavuizen en door het hoge plafond klinken haar voetstappen luid als ze zich naar de receptie begeeft. Nog voor ze zich kan aanmelden bij de dame achter de balie, zegt deze “mevrouw Almekinders neem ik aan, komt u maar mee.”
Andrea volgt de vrouw en stapt even later het kantoor binnen van de notaris. Gaat u zitten”, zegt hij vriendelijk waarna hij zichzelf en haar nicht die al aanwezig is, voorstelt. Andrea is stom verbaasd als ze oog in oog komt te staan met haar verre familielid, ze lijken sprekend op elkaar. Barbara, zoals haar nicht heet, is echter roodharig terwijl zij blond en zij draagt geen bril.
Het gesprek neemt ruim een uur in beslag en ze krijgen te horen dat ze elk 2 1/2 ton euro erven. Er is ook nog een huis maar daar staat wel iets tegenover. Het huis moet behouden blijven en totaal gerenoveerd en de erfgename moet zich daar huisvesten. Straks zal hij met hen het huis gaan bezichtigen. Er hoeft nog niet beslist te worden, er is 2 weken bedenktijd en dan worden ze hier weer verwacht maar Barbara geeft te kennen geen prijs te stellen op het huis.
In de taxi op weg naar haar hotel, laat Andrea het gesprek de revue passeren. Ze is blij dat haar nicht het huis niet wilt. Zij daarentegen was er, ondanks dat de woning er vervallen uitziet, meteen weg van. Het is ruim en staat vrij. Verder is er een grote tuin dat omringd is door prachtige platanen. Haar huisje wilt ze maar wat graag verruilen voor dit prachtige gebouw en dan kan ze eindelijk haar ‘kleine dierenmanege’ uitbreiden. Ze is gek op dieren. Op het moment heeft ze 2 konijnen, een moer en een rammelaar, wat krielkippen, cavias en niet te vergeten Bas haar deense dog en poes Cathy. Ook heeft ze plannen voor een gedeelte van de tuin voor het verbouwen van groente en kruiden.
Het is een maand verder. Andrea heeft in de stad een rijtjeshuis gehuurd en inmiddels zijn werklieden bezig met de renovatie van het pand van haar oudoom.
In de enveloppe die ze van de notaris kreeg, zaten 2 sleutels, de ene was van de voordeur, de andere was hem een raadsel, misschien zou zij, Andrea, daar zelf achter zien te kunnen komen. Om de dag gaat ze even langs bij de werklui om te kijken hoever ze met het werk zijn. Zo ook vandaag en er staat haar een verrassing te wachten. Als ze er is, ontdekt één van de werkers bij het slopen van een tussenmuur een kleine nis met daarin een houten kistje. Opeens denkt Andrea aan die ene sleutel, zou die misschien op het kistje passen, vraagt zij zich af. Thuis gekomen blijkt dat het geval te zijn. Ze duwt het deksel omhoog en ziet een zwart fluwelen zakje op de bordeaux-kleurige stoffen bodem van het kistje liggen. Haar hart klopt in haar keel als ze het zakje oppakt, het voelt aan alsof er stenen in zitten. Met trillende handen ontwart ze het touwtje en schudt de inhoud leeg, prachtige edelstenen schitteren haar tegemoet. Wat een vondst, ze is er helemaal van slag van. Nu begrijpt ze ook waarom haar oudoom niet wilde dat het huis gesloopt zou worden. Na enige tijd de stenen bewonderd te hebben, bergt ze het kistje op in het wandmeubel. Morgen zal zij een kluisje huren bij de bank.
Deel 2, tevens slot.
“Sssssst … zachtjes, anders hoort ze ons”, fluistert een stem. Twee donker geklede figuren proberen zich via de keuken een weg te verschaffen tot de woning van Andrea. “Kijk uit waar je loopt, we willen haar niet wakker maken toch”… klinkt er weer. Een zware mannenstem bromt iets terug. “Waar zou ze het kistje verborgen hebben?” Er flitst een zaklamp aan en de persoon die de lamp in de hand heeft stapt op het wandmeubel af en morrelt aan één van de deurtjes. “Hé” , bromt de mannenstem, “hier staat het.” “Snel … pak het en wegwezen hier” zegt een vrouwenstem.
.De volgende dag als Andrea de keuken binnen komt, ziet ze dat het raam in de keukendeur een rond gat vertoont. Inbraak gaat het meteen door haar hoofd en snel loopt ze naar het wandmeubel in de woonkamer. Ze is onthutst als ze ziet dat het kistje verdwenen is. Wat nu … het moet vast één van de werklui zijn geweest, zij zijn de enigen die van het kistje afweten. Zij zullen vast gedacht hebben aan iets kostbaars anders verstop je het niet. Nou ze zal hen straks er mee confronteren.
De aanwezige werkers echter weten van niets maar er ontbreekt een collega, die heeft zich ziek gemeld, zou hij misschien? … Een telefoontje naar de aannemer vertelt haar dat het opgegeven adres van de man niet blijkt te bestaan. Haar volgende daad is de politie in schakelen maar tot op heden zijn de stenen niet boven tafel gekomen.
.
Drie maanden zijn verstreken. Eergisteren is Andrea verhuist naar de woning van haar oudoom en vanavond houdt ze een inwijdingsfeestje met haar buren. Als het laatste bezoek vertrokken is en de rommel opgeruimd gaat ze naar bed. Daarna weet ze niets meer. Ze wordt wakker in het kamertje op zolder, haar handen zijn vastgebonden en ze beseft dat ze opgesloten is. Ontsnappen kan niet want er bevindt zich geen raam in het vertrek. Wie doet haar dit toch aan en wat wilt men van haar? Dan hoort ze gestommel op de trap en even later gaat de deur open, er verschijnt een figuur in de deuropening. Andrea gelooft haar ogen niet … het is net alsof ze zichzelf ziet staan maar het is haar nicht Barbara die een metamorfose heeft ondergaan. Er is nu geen verschil meer te zien tussen beide vrouwen. Barbara lacht boosaardig. “Nu heb ik alles”, de hele erfenis plus de edelstenen” zegt ze.
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten: Aantal woorden 1972 x € 0,001 =€ 1,97 + btw € 0,17 + betaalkosten € 0,30 = € 2,44
Of word abonnee.
Extra donatie aan de schrijver.