Welkom bij ons magazine

De sprong in het diepe

De sprong in het diepe

Annemarie Steenbergen



Het is een mooie dag, precies zoals hij hoopte dat het zou zijn vandaag. Hij kijkt in de verte, naar de skyline, waar hij nog een laatste glimp probeert op te vangen van het kantoor waar hij 20 jaar met veel plezier heeft gewerkt. Helaas, en zonder enige reden of aanleiding, veranderde een paar jaar geleden dat gevoel. Hij merkte dat het hem allemaal wat begon te benauwen. Het kantoorleventje en de 9 tot 5 mentaliteit: hij trok het niet meer. Hij wilde dat niet meer. Er knaagde onrust in hem. Hij vroeg zich dan ook af wat zijn collega’s zouden zeggen als ze zijn bureau kaal zouden aantreffen. Goh, niks voor Wim, om het zo ‘clean desk’ achter te laten. Zou hij misschien thuis werken?

Keurig opgeruimd had hij het. Geen pen, potlood of papiertje was er te bekennen in zijn toch al steriele onpersoonlijke kantoorruimte. Hij had zelfs al zijn lades leeg gemaakt. Punaise noch paperclip had hij bij de computer achtergelaten, die hij zelf ook, voor zover het systeem hem toeliet, helemaal had opgeschoond. Kopieën van de belangrijkste bestanden had hij vanmorgen nog naar Karel gestuurd. Hij wist dat die bij hem, zijn zakenpartner en vertrouweling, in goede handen zouden zijn. Inwendig moest hij glimlachen bij het idee hoe Karel zijn mailbox zou aantreffen deze speciale ochtend, want die zou waarschijnlijk op ontploffen staan door zulke grote bijlagen. Maar geen probleem, Karel was niet de man om zich daar druk over te maken. Hij zou alleen wellicht wat verbaasd opkijken zoveel mail van Wim te krijgen. Wim, die altijd aanwezig was, persoonlijk Karel om iets vroeg en nooit dit soort opmerkelijke acties deed.

Voor al zijn collega’s had hij een kaartje achtergelaten en in hun postvakje gelegd met de eenvoudige tekst ‘bedankt, je was een fijne collega’. Al had hij dat gevoel niet echt bij iedereen gehad. Vooral niet bij Joke, want die had hem altijd aan het hoofd gezeurd over allerhande onbenullige zaken en zeker niet bij Dirk. Dirk was een arrogante kwal, kwam nooit zijn afspraken na en stonk tot overmaat van ramp ook nog vaak een uur in de wind. Dirk was een collega die nooit zelf met ideeën en oplossingen kwam aandragen bij vergaderingen, maar wel Wim altijd zat af te zeiken. Soms leek het haast wel op pesten. Maar ach. Het was goed zo. Door dit kleine gebaar werd deze dag er extra mooi en memorabel door. Hij wilde het ook op deze manier doen. Hij wilde een goede indruk bij ieder van hen achterlaten. Hij wilde dat ze hem zouden herinneren als die sympathieke vent waar je op kon bouwen. Voor zijn secretaresse had hij een boeket laten bezorgen dat ze, als het goed is, vanmiddag zou ontvangen met daarbij de boodschap ‘ik heb je toewijding altijd gewaardeerd’. Op haar bureau had hij zijn kantoorsleutels neergelegd, zijn toegangspasje en de afscheidsbrief met daarin zijn wachtwoorden en al wat nog meer belangrijk was om over te dragen. Wim streek door zijn haren, huiverde een beetje. Hij trok zijn kraag van zijn jas wat omhoog. Het was toch wel koud, hierboven op het dak. Maar hij voelde dat niet, althans niet bewust, kwam desondanks graag hier op deze bijzondere plek staan. En dit was de dag waarnaar hij uitgekeken had. De dag waarvan hij wist dat die zou komen, en die wilde hij hier nog even doorbrengen. Het uitzicht over de stad en de haven was adembenemend. Hij zag de containerschepen langzaam voorbijglijden over het water, richting zee. Wim zuchtte diep. Wat zou hij dit uitzicht gaan missen.

Wat een prachtige dag, en dat in februari. Een schraal zonnetje straalt voorzichtig aan de heldere lucht. Wim had afgelopen weekend afscheid genomen van wat vrienden. De laatste paar die hij nog had. De afgelopen jaren was zijn kring al aardig uitgedund doordat hij nagenoeg compleet was opgegaan in zijn werk en zijn huwelijk met Ellen. Hij had, samen met hen en Ellen, oude herinneringen opgehaald en op het leven getoast. Zij wisten niet dat het een afscheid was. Wim glimlachte. Het leven kan raar lopen. Het leven kent, en dat wist hij heel goed, vele ondoorgrondelijke wegen. Maar hij wilde het zo. Geen poespas, geen gedoe en zeker geen verdrietige scènes. […]





Verder lezen? Koop hier het hele verhaal voor Kosten € 1,50 plus BTW € 0,14 en betaalkosten € 0,30 = € 1,94.

Extra donatie aan de schrijver.
X