Hein van der Hoeven
Luuk is trots op zijn dochter. Ze heeft het uiterlijk van haar moeder en de hersens van haar vader. En gelukkig niet andersom. Dan zou ze in het Gooische wereldje geen leven hebben gehad. Nu lijkt niets een daverend feest in de weg te staan: Patricia is populair en wordt vandaag achttien.
Luuk heeft flink uitgepakt. In de tuin staat een enorme tent, er is een bekende deejay gehuurd en Maison de Boer verzorgt de hapjes. Hij kan het zich veroorloven. Luuk is juridisch adviseur van de Nederlandse bisschoppen. Via de bisschoppen heeft hij belangrijke katholieke bedrijven en families aan zijn klantenkring toegevoegd. Status die ook verplichtingen met zich meebrengt. En een gezinsleven dat past binnen het beeld dat de kerk de gelovigen voorhoudt. Een feest als dit, met allure en waar bepaalde dingen niet mogen gebeuren.
‘Vanaf negen uur’ staat op de uitnodiging. Rond half negen maakt Luuk de laatste ronde, zet hier en daar nog een asbak neer, constateert dat de mensen van de catering alles onder controle hebben en gaat met de krant in de woonkamer zitten. In de andere hoek van de kamer hangt Patricia in de bank, de schoenen uit, een boeket-reeksboekje op haar schoot en de radio aan. Een jingle zegt dat er een gouwe ouwe aankomt. Luuks echtgenote stapt de kamer binnen, vangt het intro van het nummer op, loopt naar de geluidsinstallatie, draait het volume flink omhoog en beweegt zich heupwiegend in de richting van haar man terwijl ze het refrein meezingt.
Twisten met z’n tweeën
Op de tonen
Van de band
Twisten met z’n tweeën
Zo gaat het ieder weekend
Ze tilt haar rok op tot de lengte van die dagen en wenkt naar Luuk. Maar Luuk maakt een afwerend gebaar en laat Carry in haar eentje twisten.
Muziek.… Voor Carry is het de muziek van de MULO, van de dansavonden in ‘t Hoekske, het is de muziek van hun verlovingstijd. Hoe oud waren ze toen? Precies zo oud als hun dochter vandaag is is geworden.
Dat nummer…. Patricia weet dat het van haar vader is. En dat hij het helemaal niet leuk vindt wanneer je het op de radio hoort. Misschien zou ze trots moeten zijn, een vader met een hit, maar ach, in ‘t Gooi zijn er zoveel kinderen met bekende ouders, en wat moet ze nou met deze vader die niets meer heeft van de entertainer die hij kennelijk ooit, een blauwe maandag, is geweest. Nu is het een fatje, met zijn mooie jasje, pochet en dure Italiaanse schoenen.
Die jeugdzonde…. ‘Twisten met z’n tweeën’ was opgenomen toen Luuk in militaire dienst zat. Opeens was hij de Zingende Soldaat. En zomaar was het nummer een hit geworden. Vijfentwintig jaar lang had je het nummer godzijdank niet meer gehoord, maar de laatste jaren is het opeens weer terug in de ether. Misplaatste nostalgie bij de radiomakers, vindt Luuk. Hoe onbenulliger het nummer, hoe meer ze het draaien.
Die avond moet Luuk het liedje nog een keer horen. Zijn collega’s, Carry’s zus en zwager, de buren, ze hebben zojuist afscheid genomen. De jongelui nemen het over. Luuk en Carry keuren de jongens die om hun dochter draaien: die wel, die niet. Het is allemaal eenvoudig eigenlijk, je ziet het zo. Jan Willem is OK, hij heeft vorig jaar eindexamen gedaan, studeert nu Nederlands en is actief in de journalistiek. Hajo is leuk om te zien, speelt de grote rollen bij het schooltoneel, maar doubleert elke klas, blowt en drinkt. Hajo danst met Patricia. De oudste van de buren lost hem af. Een ei, vinden haar ouders. Hajo smoest wat met de deejay. De deejay zoekt tussen de CD’s en vindt waar Hajo om heeft gevraagd. Het zijn de Beatles uit hun begintijd, en Hajo loopt op Patricia’s moeder af, zij volgt hem vanzelf en een paar tellen later zetten ze een jive in. Hij leidt, maakt geen beweging teveel, zij wervelt om hem heen, de haren gooit ze los, haar rok draait om haar middel. Niemand danst zo goed als deze twee, maar dat weerhoudt de anderen niet om de vloer op te gaan en zich te voegen in het ritme.
Hajo bedankt zijn danspartner en vraagt om de microfoon. Met verve feliciteert hij de achttienjarige, bedankt de ouders en kondigt een uitsmijter aan. Iedereen blijft op de dansvloer staan. Hajo haalt een mondharmonica te voorschijn, speelt een paar noten en begint te zingen.
Je hebt een mooi figuurtje
En een leuke kop
We praten nu al een uurtje
Kom je mee, de dansvloer op.
Twisten met z’n tweeën
Op de tonen
Van de band
Twisten met z’n tweeën
Zo gaat het ieder weekend
Hajo zet het tweede couplet in en beweegt zich in de richting van Patricia’s vader. Hij geeft hem de microfoon met een gebaar van: en nu willen we de maestro zelf horen. Luuk gaat staan. Zijn pafferige wangen kleuren rood, zweetdruppels verschijnen op zijn voorhoofd. Weg is het decorum. Gaat hij niet zingen? Wil hij wat zeggen? Er komt niets uit zijn mond. De stilte is pijnlijk. Dan pakt Patricia de microfoon uit zijn hand, zegt “kom op pa, als jij niet durft doe ik het” en zingt het refrein nog een keer.
Een paar weken later verschijnt het artikel en ligt het verborgene op straat.
Verder lezen? Bestel hier het complete verhaal. Kosten 1191 woorden x €0,001= €1,19 het minimum bedrag is € 1,50 plus BTW € 0,14 en betaalkosten € 0,30 = € 1,94.
Je kunt ook een donatie overmaken aan de schrijver.