Welkom bij ons magazine

Het callcenter

Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. De letters op het beeldscherm zijn wazig en lijken te zweven. Ze wrijft over haar gezicht, gaapt en rekt zich uit. De leuning van de stoel lijkt deel uit te maken van haar lijf. Het geroezemoes van de gesprekken om haar heen hoort ze nog nauwelijks.

Toen ze hier net werkte werd ze er door afgeleid. Nu glijden de woorden langs haar heen. Het gelach. Het stem verhef. Ze zet haar headset recht op haar hoofd. Haar oren gloeien. Het scherm verspringt en het volgende adres verschijnt. De telefoon gaat over. Ze kent de tekst van het script uit haar hoofd.

‘Maar je mag er gerust het een en ander aan veranderen hoor’, had de leidinggevende gezegd.

‘Een beetje van jezelf en een beetje van Maggie.’

‘Voer een leuk gesprek, en probeer te weten te komen wat de klant zo leuk aan ons product vindt. Analyseren en dan verkopen.’

Of wat de klant niet leuk vindt aan ons product, had ze er achteraan gedacht.

Als zij iets wilde aanschaffen dan zocht ze dat zelf wel uit.

De reacties van potentiële klanten aan de andere kant van de lijn zijn niet in te schatten. Soms zijn die in positieve of in negatieve zin, verrassend.. Of ze weigeren een gesprek aan te gaan, soms zijn ze boos, soms vriendelijk en beslist.

Haar blik dwaalt naar het plafond. Het bestaat uit platen die ooit wit waren. De koele blik van de lampen schijnt in de ruimte en verlicht de bureaus die in een lange rij twee-aan-twee staan opgesteld. Vanaf de eerste dag dat ze hier werkte zijn er drie Tl-lampen kapot. Hoe lang is dat nu geleden? Zes weken? Langzaam begint ze aan het ritme van vroeg opstaan, reizen en werken te wennen. En aan het stilzitten. Als een ijzeren gordel die telkens strakker zit, sluit de band van haar broek om haar middel. Gisteren heeft ze zich aangemeld bij de sportschool. Dit kan zo niet langer. Zij die altijd in beweging is. Ze gaat verzitten en haar hand gaat naar de kontzak van haar spijkerbroek. Haar mobiele telefoon staat op stil.

De grijs metalen lamellen zijn gesloten. Ze schuift ze opzij en kijkt naar buiten. De parkeerplaats is vol. In de verte rijdt de trein richting huis. Ze kijkt op haar horloge. Nog een uurtje dan is ze klaar.

‘Met mevrouw Bruinsma,’ klinkt het aan de andere kant.

‘Goedemiddag mw. Bruinsma, u spreekt met Sonya van het Dagblad van het Noorden’. De lamellen glijden uit haar hand en belemmeren het uitzicht. Stof dwarrelt door de lucht en haar vinderafdrukken blijven zichtbaar op het gladde metaal. Het gesprek verloopt stroef.

Mevrouw Bruinsma blijft bij haar standpunt. Ze wil het product niet kopen. Ook niet met korting. En ook niet na Sonya’s gesprekstechniek van meeveren, ombuigen en confronteren.

Ze heeft nooit geweten dat je met de juiste gesprekstechniek iemand helemaal van gedachte kunt laten veranderen. Alleen bij mevrouw Bruinsma lukt dat niet.

Ook zij weet telefoongesprekken van call centra altijd af te wimpelen. Dat is gemakkelijker dan een product aan de man te brengen. Aansmeren noemen sommige klanten het. Ze haalt haar schouders op.

Vult op het scherm in dat mevrouw Bruinsma niet over te halen was en wacht tot het volgende scherm verschijnt. Een voicemail. Daarna een in-gesprekstoon. En een derde nummer waar ze geen gehoor krijgt.

Schuin tegenover haar zitten twee dames. Ze zitten altijd naast elkaar. Op dezelfde plek. Niemand anders durft daar te gaan zitten. ’s Morgens pakken ze eerst hun tassen uit. Er komen rollen met koekjes, zakken snoep en chips uit. Zoveel snoepgoed heeft zij niet eens in huis! Met hun lijven vullen ze de zittingen van hun stoelen ruimschoots. Hoe zouden ze eruit gezien hebben toen ze hier pas kwamen werken? Ze zullen van haar leeftijd zijn. Veel contact heeft ze niet met hun.

[…]

Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.

Extra donatie aan de schrijver.

X