Als oorlogsfotograaf kom ik over de hele wereld. Zo’n beetje alle rampgebieden heb ik wel gezien. Het meest is me een reportage bij gebleven van een jaar of 30 terug. Waar ik was doet er niet meer toe want de verschrikkingen lijken allemaal op elkaar. In die bepaalde periode reisde ik met een groep andere fotografen in zo’n gebied rond. Kapot geschoten huizen staken tegen de blauwe lucht af als skeletten, de aarde was verschroeid door het vuur. Nergens was meer iets van leven te bekennen. Langzaam werd de vroeger bewoonde streek ingenomen door de dieren.
Toen mijn kameraden een stop hielden om aantekeningen te maken bij de foto’s die ze geschoten hadden, liep ik nog een eindje door en kwam terecht bij een klein stenen huis. De muren sto-den nog overeind. Van een afstand leek het huisje op een gezicht. De ruit van het raam links was er uit en die van de rechterkant stuk, het glas beroet. Er was geen deur meer, slechts zwarte gaten. De boom ernaast stond in volle bloei wat een beetje vreemd over kwam. Ik wilde binnen een kijkje nemen maar aarzelde. Iets weerhield me. In de deuropening overzag ik het vertrek. Uiteindelijk ben ik toch over de kapotte drempel gestapt. Ondanks dat het warm was, voelde het binnen extreem koud, het leek wel een ijskelder. Ik huiverde en trok de trui die ik over de heupen had geslagen, aan. Hier waren de mensen in grote haast vertrokken, dat was te merken.
Plotseling ging de deur van het vertrek achter me open. Ik hoorde het gepiep van de scharnieren en ik was op mijn hoede. Mijn camera liet ik los bungelen op mijn borst, draaide me om en dook achter een kapotte stoel. In mijn hand een revolver die ik gericht hield op de deur maar het was niet nodig die te gebruiken. In de deuropening verscheen een meisje. Een mager broos ding van ongeveer zes jaar. In haar handen hield ze een pop geklemd waar ze mee praatte. Ik kwam weer overeind en zei iets tegen haar. Verschrikt keek ze op, rende langs me heen naar een andere kamer en duwde de deur dicht. Ik liep haar achterna en met een licht zetje van mijn kant, gaf de deur mee. Met open handen kwam ik op haar toe, ik wilde contact maken maar ze was bang en drukte zich stijf tegen de muur aan. De pop lag op het bed naast haar. De donkere angstige ogen van het meisje namen me op. Ik probeerde haar gerust te stellen door zacht tegen haar te praten maar ze bleef verstijfd staan. Toen ik nog twee passen van haar vandaan was, zag ik haar gedaante voor mijn ogen langzaam vervagen en voelde een koude luchtstroom langs mijn lichaam gaan. Het haar in mijn nek ging overeind. Wat was dit in hemelsnaam? Het was niet pluis in dit huis. Hier wenste ik geen minuut langer te blijven.
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.
Extra donatie aan de schrijver.