Het is 20 december boven Kabul is een heldere sterren nacht, als je alle tijd van de wereld had kon je ze tellen de sterren op tien lichtjaar van ons vandaan, op 300 lichtjaar van ons vandaan. Natuurlijk zie je ook de lichtjes van de vliegtuigen, rood en groen knipperen, het zijn gekleurde sterretjes die zich snel langs de hemel bewegen. Tussen als deze puntjes van licht wiebelt een klein sterretje het lijkt wel alsof het door de wind bewogen wordt. De commandant van de Taliban die naar buiten is geroepen, geeft het bevel het naar beneden te schieten want volgens hem is het een spionagevliegtuig van de Amerikanen.
In het Amerikaans kamp even buiten Kabul zien ze de vuurregen van het neerschieten van het sterretje. De soldaat die wacht loopt noteert het in het logboek.
Op de 21ste december verschijnt het sterretje weer, het lijkt groter en brutaler, het lijkt uit te stralen, mij krijg je niet te pakken. De Taliban-commandant geeft weer de opdracht het sterretje neer te halen. Maar met zwierende bewegingen ontwijkt het sterretje het spervuur, het lijkt alsof het de kogels uit de lucht vangt en ermee speelt.
De drie Amerikanen die buiten op de kratten met de kerstpakketten zitten zien hoe het sterretje met de vuurkogels van de Taliban speelt.
‘Zullen we mee doen, kijken of wij het kunnen raken?’ vraagt Roger aan zijn maten. Zijn vrienden leggen hem uit dat het schieten op UFO’s alleen met toestemming van de sergeant mag. Ze volgen het schouwspel en zien dat het sterretje plotseling verdwijnt.
In het Talibankamp zijn ze er niet gerust op, ze vertrouwen het niet. De strijders krijgen de opdracht het luchtruim goed in de gaten te houden en de commandant te waarschuwen als het sterretje weer zichtbaat wordt.
En zo gebeurt het dat op de 22ste van achter de horizon een weer grotere ster opstijgt, deze lijkt sterker van licht en heeft ook een verlichte staart achter zich. De strijders roepen de commandant en hij kan zijn ogen niet geloven. De gelovige man raakt onder de indruk en maakt met zijn gestolen mobiele telefoon een foto, het sterretje maakt een zwaaiende beweging.
“Wat moeten we doen?” vragen de strijders, “Niets,” zegt de commandant, ‘hou hem in de gaten en vertel mij wanneer het weer verdwijnt.’ De commandant gaat zijn tent in en roept zijn secondant bij zich. “Onderzoek wat hier gaande is, kijk waar dat licht vandaag komt, want het staat te dicht bij de aarde. Google op het internet en kijk wat je over kometen kan vinden.” de secondant verdwijnt de nacht in op zoek naar het antwoord.
Ook in het Amerikaanse kamp is onrust ontstaan. Met hun geavanceerde kijkers hebben ze de bewegingen van de wat daar al de kerstster wordt genoemd gevolgd. Het is een vreemd object. Het volgt niet de wetmatigheden van een ster of een komeet. Het lijkt zich te bewegen op de ruimte- of zonnewinden van het heelal, maar informatie uit het thuisland lijkt dat niet te staven; ruimte – en zonnewinden begeven zich niet zo dicht bij de aarde. En nog voordat de Amerikanen klaar zijn met hun observaties verdwijnt de ster in het niets? Achter de horizon? Het is onduidelijk.
De 23ste december gonst het in Kabul, de bewoners zien hoe Taliban en Amerikanen door Kabul lopen, ze lijken naar iets op zoek. Want beide keken regelmatig in de lucht, alsof zij iets vanuit de hemel verwachten.
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.
Extra donatie aan de schrijver.