Gelukkig scheen de zon op deze laatste zomerse dag van het jaar. Met haar vriendin had ze afgesproken op een terrasje van het restaurant waar ze werkte. Door de wandeling waren haar voeten op gaan zetten en knelden de schoenen. Met afgunst bekeek ze de andere dames op het terras. Zij droegen slippers, ballerina’s en espadrilles onder korte broeken en minirokjes.
Een korte broek was geen optie, dat zou de aandacht te veel vestigen op de plekken die de brandnetels veroorzaakt hadden. Ze was twee dagen daarvoor gaan wandelen. Hij had haar gezien terwijl ze langs een veld pioenrozen liep. Een oud boertje had gedag gezegd en dat was voldoende om hem in razernij te laten ontspringen. Onverwacht was zijn arm uitgeschoten waardoor ze de slootkant in viel. De slootkant waar de bereklauw tussen het gras stond. En dus ook brandnetels.
De jeuk was verschrikkelijk. De medewerkster van de EHBO post had haar gewaarschuwd de crème te blijven gebruiken. De bereklauwen zouden brandwonden kunnen veroorzaken. En die waren erger dan de jeuk.
Op het plein moest ze uitwijken voor een paar kinderen die aan het spelen waren. De meisjes waren hadden een groot touw aan de boom gebonden. Om de beurt slingeren zodat de anderen zouden kunnen springen. De jongens lagen op hun knieën om een knikkerpot. De aanmoedigingskreten vlogen over en weer. Niemand lette op de aan de kant gegooide skippybal, of op haar. Doelbewust loopt ze door naar de drogist.
Nog even voordat hij thuis komt. Ze zal hem de verrassing van zijn leven bezorgen.
Met zorg heeft ze zich gekleed. Haar haren zijn netjes geföhnt en zorgvuldig heeft ze haar make-up opnieuw aangebracht. Tevreden bekijkt ze zichzelf in de spiegel.
De kleur van de licor 43 verandert nauwelijks als ze de inhoud van het flesje in het glas leeggiet. Ze ruikt er aan en merkt dat ook de geur hetzelfde gebleven is. De geur van zoete verleidende mandarijnen.
In de kamer hangt hij onderuitgezakt in zijn stoel. Zijn overhemd hangt slordig over de leuning, de bretels laten duidelijk zien hoe de bolling van zijn buik er voor zorgt dat de broekband niet op zijn plek zou blijven zitten zonder deze elastische hulpmiddelen.
Het kale plekje op de bovenkant van ziijn schedel probeert hij te camoufleren. Haaruitval is het ergste dat hem zou kunnen overkomen. Denkt hij.
Hij kijkt nauwelijks op van zijn krant wanneer ze de kamer binnen komt.
Rustig loopt ze naar hem toe, schraapt haar keel en biedt hem het glas aan.
“Zo, eindelijk ga je begrijpen hoe het hoort als ik thuis ben.” en meteen neemt hij een grote slok uit het aangeboden glas.
Ze houdt haar hoofd naar beneden als ze antwoord: “Ja, ik ben tot eindelijk wijs geworden.”
Daarna heft ze haar hoofd op. Gelukkig ziet hij niet dat er een triomfantelijke glimlach rond haar mond verschijnt.
“Proost!”
Met een glimlach rond haar lippen en tranen in haar ogen kijkt ze naar de twee vaasjes met roze plastic roosjes. Zelf had ze nooit plastic bloemen in huis willen hebben, dit was een uitzondering.
Haar huwelijk was vanaf het allereerste begin geen gelijkwaardige relatie geweest. Zelf was ze daar ook debet aan vond ze. Hij was door en door verwend door zijn moeder en zij had hetzelfde gedaan, hem als een klein dreinend kind overal zijn zin in gegeven. Raadgevingen van vrienden en familie had ze in de wind geslagen, zij zou dit varkentje wel wassen en het zou allemaal goed komen.
Niet dus. Hij ging zijn eigen gang en verwachtte dat zij als het liefhebbende vrouwtje thuis zou zitten wachten tot hij uit zijn werk kwam. Op haar vragen of hij wilde helpen met de ramen lappen of de dakgoot schoonmaken was zijn antwoord steevast: morgen. Die morgen moet nog steeds komen, hij heeft het te druk met zijn online aankoopprogramma’s.
En niet alleen daarmee heeft ze ontdekt. Op het moment dat hij even naar het toilet was en zij de nietmachine van de tafel wilde pakken kwam een berichtje op zijn computer binnen. Uit automatisme gleden haar ogen naar de afzender. Lady cupido met daar achter de naam van een datingsite liet een kusje achter op een profiel. Vliegensvlug vlogen haar ogen over het scherm, haar oren gespitst op de geluiden van het toilet in de gang.
Het vreemdste vond ze het eigenlijk dat ze totaal niets voelde bij het lezen van het bericht. Geen haat, jalouzie of verdriet. Was ze al zo ver? Was de liefde dan echt over?
Of de duvel er mee speelde kreeg ze zelf ook mail die avond. Een vriendje van vroeger nam contact met haar op via het social netwerk waar ze al jaren lid van was om kontakt te houden met haat vriendinnen die niet meer bij haar over de vloer wilden komen vanwege haar man.
Haar hart maakte niet alleen een sprongetje, het buitelde alle kanten op. Ze hoefde haar gen maar te sluiten of ze zag zijn gezicht, proefde zijn lippen en rook zijn geur. Zelfs na zo veel jaren.
Gretig dronken haar ogen de woorden op het scherm in. Hij was haar eerste echte liefde geweest en misschien zelfs haar enige. In ieder geval was hij degene die haar van meisje vrouw had gemaakt.
De gedachte aan die avond laat nog steeds het warme gevoel naar haar gezicht en haar lendenen stromen. Net als de gedachte aan de avond twee weken geleden.
Haar man moest weer eens overwerken. Na het mailtje van Lady Cupido die week er voor geloofde ze dat smoesje niet meer. Het telefoontje van haar oude vriendje dat hij in de buurt was kwam dan ook heel erg gelegen. Ze wilde wel eens zien of hij nog steeds zo’n lekker ding was als ze hem in haar gedachten zag.
Ze werd niet teleurgesteld. Binnen een uur liepen ze een motel binnen.
Om de kamer een minder onpersoonlijk karakter te geven kocht ze bij een nabij gelegen winkeltje twee potjes met roze plastic roosjes die ze op de vensterbank van de motelkamer plaatste. Aan het eind van de avond nam ze deze potjes weer mee om ze thuis op haar schrijftafel te zetten. Zo had ze een aandenken aan die geweldige uren. Dat hij nog net zo viriel was als in hun jeugd was haar snel duidelijk. Net zo goed als dat hij haar wilde. Op vele manieren.
Het bed was een chaos, haar hart gevuld van nieuwe hoop en haar vrouwelijk centrum heerlijk gevoelig.
Haar man had de bloemetjes niet eens opgemerkt. Hij was, zoals altijd, te veel met zichzelf bezig.
Die avond was voor haar “de knop omgegaan”. Scheiden was geen optie, daar zou hij nooit mee instemmen. Ze zou een rigoureuzere oplossing moeten zoeken.
Een tv-programma zette haar op het juiste spoor. Een gif dat bij een mens een hartstilstand opwekte. En het mooiste was dat het bij elke drogist te koop was als middel tegen slakken in de tuin.
Zijn ogen begonnen uit hun kassen te puilen. Het glas met de oranjekleurige vloeistof viel uit zijn handen en hij greep naar zijn borst.
Het raspende geluid van zijn adem maakte hem onverstaanbaar. Langzaam zakte hij voorover uit zijn stoel. Op handen en knieën probeerde hij naar haar toe te komen, onderwijl zijn hand uitstrekkend in een smeekbede om hulp.
Kil keek ze op hem neer. Zijn verdiende loon voor de jarenlange vernederingen en het fysieke geweld dat hij haar had aangedaan.
Langzaam draaide ze zich op haar hakken om. De supermarkt was nog open om een kropje sla te halen voor het avondeten. Dat zou haar voldoende tijd en een alibi geven om niet thuis te zijn tijdens ziijn definitieve overlijden. Het telefoonnummer van de huisartsenpost legde ze vast klaar om bij terugkomst te kunnen bellen.
Met de boodschappentas en haar portemonnee in de hand liep ze naar de gang. “Morgen hoef je me niet te helpen hoor schat” zei ze zachtjes tegen de in zijn doodstrijd rondkruipende man. Daarna trok ze zachtjes de voordeur achter zich dicht.
De wandeling naar de supermarkt duurt ongeveer vijf minuten. Gelukkig heeft ze haar hakken nog net op tijd vervangen door een paar platte schoenen. De ongelijke stoeptegels laten haar nu al bijna struikelen, laat staan wanneer ze haar elegante en zeer onpraktische pumps aan had gehouden.
Het is niet druk bij het pand waar de dagelijkse boodschappen voor de inwoners van het dorp te koop zijn.
Binnen is het koud vergeleken bij de warmte van de zon buiten. Ze voelt het kippenvel langs haar blote armen omhoog kruipen.
Om er zeker van te zijn dat haar alibi sluitend zal zijn, wisselt ze een paar woorden met de manager, knikt vriendelijk tegen de vakkenvullende jongeren en groet een mevrouw die een straat bij haar vandaan woont. Gewapend met haar krop sla en, voor de zekerheid, een komkommer loopt ze naar de kassa. De cassière zit verveeld op haar stoel terwijl ze de twee productcodes aanslaat. Gapend pakt ze het geld aan en bergt dit in de kassalade. Direct daarna pakt het meisje haar mobiel onder de kassa vandaan en begint druk de toetsen in te klikken.
‘Het briefje’. Als een flits schiet het kleine witte stukje papier door haar gedachten. Stel je voor dat het gif te weinig is geweest en dat die ellendeling nog sterk genoeg is gebleken om bij de telefoon te komen. Dan was het briefje voor hem natuurlijk erg handig. En wat nu als hij de hulpdiensten te pakken heeft gekregen en die op tijd komen om hem nog te kunnen reanimeren?
Als hij het hen dan zelf misschien niet meteen zou kunnen vertellen dan zouden zij zeker het briefje erg verdacht vinden. In haar gedachten zag ze de politie al vingerafdrukken af nemen, het glas in een zakje doen voor forensisch onderzoek en haar, na thuiskomst, geboeid afvoeren achter in een dienstauto.
Het koude zweet breekt haar uit als ze naar buiten stapt. Rennen zal te veel de aandacht naar haar toe trekken, stevig doorstappen dan maar. Dat zal niet te veel opvallen gezien de tijd dat ze op straat loopt.
Natuurlijk wil die stomme sleutel niet meteen het slot in door het trillen van haar handen. Wanneer het wel lukt loopt ze meteen door naar de woonkamer. De voordeur geeft ze een zet zodat deze met een dreun dichtknalt.
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 2,51 + btw € 0,23 + betaalkosten € 0,30 = € 3,04.
Extra donatie aan de schrijver.