Het stootte me altijd al af en het maakt me boos, mensen die je bellen of bezoeken en de hele tijd alleen maar over zichzelf en hun leventje klepperen.
Ik weet niet of het toeval is- ik denk het niet- maar dit soort mensen is meestal niet eens in staat een verhaal te vertellen.
Want laat me duidelijk zijn: ik luister graag naar anderen. Niets fijner dan rustig samen zitten met een glas wijn en luisteren naar iemands belevenissen maar dan vooral ook naar hoe ze die gebeurtenissen zelf ervaren en met welke gewetens- vragen, dilemma’s ze worstelen. Of welke boeken ze graag lezen en waarom. Een uitwisseling van ervaringen, gedachten, meningen. Heerlijk als het klikt.
Maar laat ik nu net vooral mensen kennen die niet stoppen met ratelen, niet geïnteresseerd zijn in mijn mening erover, laat staan in mij zelf.
Die mensen vertellen geen verhaal, het is hun teveel moeite om rekening te houden met hun toehoorders. Ze vuren feiten af. Uren aan een stuk. Er zit geen verhaal, geen vraag, geen zin in.
Het is iets wat ik al mijn hele leven onderga. En het heeft me tot iemand gemaakt die wegduikt als de voordeurbel gaat en wanhopig als mijn mobieltje rinkelt. Een telefoongesprek met mijn zus bijvoorbeeld, dat is een beproeving die je enkel kan ontwijken door onbeleefd te zijn en op het rode telefoontje te drukken. Er is geen andere weg. Ik heb alles geprobeerd: zeggen dat ik niet veel tijd heb, dat ik ziek ben, weg moet,…maar die woorden hoort ze niet eens. Het zijn die retteketet mensen die enkel met daden te stoppen zijn.
Woorden hebben geen effect op hen.
Alleen die van henzelf.
Wie wil een etentje onderbreken voor : ‘zus, ik ben het, oh gisteren was weer druk, ik was nog maar net op het werk, het was een enorme file van het ronde punt aan de Zonnestraat, je weet wel, -geen stilte om te checken of ik dat punt ken- tot aan de Molenbrug en ik was al laat en toen kwam ik op het werk en mijn bazin was er niet, er lag een briefje, maar ik had weer niet kunnen slapen en als ik niet slaap dan zie ik niet goed en ik kon het niet lezen zonder mijn bril en toen ik dan eindelijk zag wat er stond, dat was wel erg, maar ja, de laatste tijd is het elke dag erg omdat ik niet slaap. Slapeloosheid, wat een ellende, ik lig wel een uur wakker voor ik eindelijk inslaap en dan moet ik om zeven uur op, dat is echt niet te doen, maar ze schreef dat ik overuren moest doen en daarvan geraakte ik helemaal in paniek want ik had een date om acht uur en ……..’
[…]
Verder lezen? Koop het hele verhaal hier. Kosten € 1,50 + btw € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,94.
Of word abonnee.
Extra donatie aan de schrijver