Welkom bij ons magazine

Wraak zo zoet als gal

Wraak, zo zoet als gal.

Trudy Brinkman

Dat het was nog maar twee weken geleden was dat ze het beslissende telefoontje kreeg, deed haar beseffen hoe snel de tijd ging. Toch leek het wel een eeuwigheid. Het telefoontje, dat Maria kreeg van een anonieme beller stond in haar geheugen gegrift als was het er met een scherpe naald ingekrast. Wie had haar ook al weer aangeraden om een telefoon met nummermelder te nemen. Dan kon je altijd zien wie er belde zodat je kon beslissen of je wel en geen zin had om de telefoon op te nemen. Tevens kon je zie wie gebeld had als je niet thuis was. Handig wanneer je moeder voor de derde keer op één dag belde of je wel genoeg groente at, of wanneer ze wilde klagen over de kat van de buren die voor de zoveelste keer zijn behoefte in haar netjes geharkte tuintje had achtergelaten. Steeds vaker zag ze in het schermpje het irritante woordje anoniem verschijnen. Woest kon ze daarvan worden. Dit kon betekenen dat je de mogelijkheid had te ontsnappen aan een gewiekste madam die je het hemd van het lijf wilden vragen over leningen en verzekeringen. Of jongens met de baard net uit hun keel die je een nieuw abonnement voor een mobiele telefoon aan wilden smeren. Maar het kon ook betekenen dat je net dat ene belangrijke telefoontje van de staatsloterij misliep dat je de hoofdprijs gewonnen had.

 Steeds vaker merkte ze, dat ze toch wel benieuwd was wie er achter dat woordje “anoniem” schuil ging en besloot om de telefoon op te nemen als de melding weer in het schermpje verscheen.

 Haar vriendin en levensgezel Ada had er om gelachen en liefkozend over haar haren gestreken.

“Wat ben je toch een Nieuwsgierig Aagje” had ze gezegd maar had tegelijkertijd toch wat zorgelijk gekeken. Om die blik had Maria gelachen. Toch, nadat ze al een aantal keer een “anoniem” telefoontje had opgenomen en er direct werd opgehangen kwam de blik in de ogen van Ada haar weer scherp voor de geest. Je hoorde tegenwoordig genoeg verhalen over inbrekers die een huis in de gaten hielden of er een bepaalde routine was wanneer de bewoners thuis waren. Zou Ada dan toch gelijk hebben met die voorzichtigheid? Maria was de laatste tijd steeds vaker alleen thuis. Het werk van Ada zorgde er voor dat ze vaak moest overwerken. En daardoor was ze prikkelbaar. Op haar vraag of ze misschien een korte vakantie kon nemen en er heerlijk samen op uit te gaan, kwam een lauwe reactie van de kant van haar vriendin.

Na een gesprek met haar broer over het gedrag van Ada en het herhaalde excuus voor overwerk, begon Maria haar vriendin te volgen. Soms was er inderdaad overwerk en een aantal keer vertrok haar vriendin wat vroeger, meestal voor een drankje met collega’s na het werk. Maar al voor de tweede keer binnen een week was Ada naar het zelfde huis gegaan. Als ze dan eenmaal binnen was, gingen de lichten op de benedenverdieping uit en was er slechts gedimd licht zichtbaar bij één van de ramen op de bovenverdieping.

 De eerste keer had ze drie uur in de regen staan wachten tot haar vriendin naar buiten was gekomen. De tweede keer was ze sneller weggegaan. Ze kon het niet meer opbrengen om daar te blijven wachten. Gebroken voelde zij zich na die tweede keer. Thuis was ze in het donker op de bank gaan zitten. Wachten tot Ada thuis zou komen. Uren waren voorbij gekropen. Wat daarna volgde was een heftige ruzie waarbij Ada ontkende dat er een ander was. Maria had het niet geloofd. Dit was voor Ada de reden geweest om haar koffers te pakken en de deur uit te lopen. Wat haar betrof was het over en uit. Vertrouwen was zo belangrijk in een relatie, die was nu ver te zoeken. In plaats van de deur met een knal dicht te trekken, zoals ze meestal deed, was de beweging nu super gecontroleerd. Maria voelde zich verslagen en gebroken. Urenlang had ze niets anders gekund als huilen. Met wat voelde als haar laatste krachten sleepte ze zich naar het huis van haar vriendin en schoonzus, Helena. De vriendin die al die tijd voor haar had klaar gestaan met troostende woorden en een volle pot koffie. Uren hadden zij samen aan de keukentafel doorgebracht. Pratend, huilend met vooral veel koffie en sigaretten.

 Om haar krachten te sparen zou zij dit keer niet naar de voorkant van het huis lopen, maar de achterdeur gebruiken. Die was nooit op slot. Vaag drong het nog tot haar door dat de gordijnen gesloten waren en er op de beneden verdieping geen licht brandde. Boven zag zij nog wel een zwak schijnsel tussen de spleet in de gordijnen.

Vreemd hoe gedachten kunnen dwalen op een moment als dit, ging er door Maria heen.

‘Als ik alles ooit nog op een rijtje krijg moet ik toch maar eens kijken of we niet eens wat aan die gordijnen kunnen doen. De achterburen kunnen meegenieten van hun slaapkamergeheimen als ze niet oppassen’, murmelde ze zachtjes tegen zichzelf.

 Bij de achterdeur aangekomen merkte ze tot haar verbazing dat deze afgesloten was. Ze wist dat er een reserve sleutel zou liggen op het vertrouwde plekje onder de groene bloempot met de verlepte resten van wat eens een mooie aardbeienplant was geweest. Ze tilde de bloempot en stukje op en gruwde omdat daar een paar pissebedden onder vandaan schoten. Als er iets was waar ze een hekel aanhad waren het insecten. Die leken zich altijd te verstoppen op plekjes waar zij net iets moest pakken.

De sleutel knarste zachtjes toen zij het slot open draaide. De klik klonk ongewoon luid in de stilte van de avond die ongewoon donker leek. Geen ster was er te zien. De zwarte hemel was bedekt met wolken en de geur van regen hing in de lucht. Als ze nu maar een klein beetje maanlicht had dan had alles niet zo vreemd geleken. Maar misschien kwam dit ook wel door haar eigen gemoedstoestand. Ze merkte dat de laatste tijd zelfs het kleinste geluid haar totaal uit haar evenwicht kon brengen.

 Ada was uit haar leven verdwenen na een knallende ruzie en de enige die altijd voor haar hadden klaargestaan waren haar broer en zijn vrouw Helena. Helena, met haar gezette figuur en de rode ruwe handen van het werk, had een opmerkelijk zacht karakter en een hele grote dosis geduld. Zij was degene die Maria opgevangen had na de breuk.

Verder lezen? Download het hele verhaal, betaal via Ideal. 1523 woorden x € 0,001 = € 1,52+ BTW € 0,14 + betaalkosten € 0,30 = € 1,96)

Extra donatie aan de schrijver.

X