In de Luie Stoel

(26 minuten leestijd)

Mijn naam is Erwin de wit. Dat is een gewone naam en ik ben ook maar een gewone knul, zo eentje die je op elke straathoek tegenkomt, lang, mager, brildragend en al vergeten voor je erlangs bent. Misschien herinner je me alleen omdat mijn bril steeds omlaag zakt en ik die net zo snel weer omhoogduw.
Een constante handeling.
Sinds kort mag ik stagelopen bij het bureau van Ruimteonderzoeken. Onder leiding van het enige aanwezige lid van dit bureau, de weledele heer Ingenieur Ronald Adriaan Cornelis Zevenster. De naam klinkt bijna als van adel. Maar wie de rakker (zoals ik ‘m zelf noem) aanziet, kan het alleen maar met me eens zijn. R.A.C.S. Zevenster is een vies ventje.
Nog een beschrijving nodig? Ongeveer een meter zestig groot, enorm dik en altijd gekleed in een slonzige spijker-broek, roze blouse en lange ongestreken witte overjas. Zevenster heeft een voorkeur voor vlekken, daar is hij ook in afgestudeerd volgens mij, want zijn kleren zitten altijd onder. In de drie weken dat ik hier stageloop heb ik al eigeel-vlekken, biervlekken, koffievlekken, mayonaise, uitjesvlekken en zelfs de van donuts afgestreken vettigheid opgemerkt.
Er valt weinig te doen hier. Het bureau van Ruimteonderzoeken is maar een kleine afdeling in het grote geheel dat zich bezighoudt met ruimteonderzoek en dergelijke geheime zaken.
[…]

(3 minuten leestijd)

Als oorlogsfotograaf kom ik over de hele wereld. Zo’n beetje alle rampgebieden heb ik wel gezien. Het meest is me een reportage bij gebleven van een jaar of 30 terug. Waar ik was doet er niet meer toe want de verschrikkingen lijken allemaal op elkaar. In die bepaalde periode reisde ik met een groep andere fotografen in zo’n gebied rond. Kapot geschoten huizen staken tegen de blauwe lucht af als skeletten, de aarde was verschroeid door het vuur. Nergens was meer iets van leven te bekennen. Langzaam werd de vroeger bewoonde streek ingenomen door de dieren.[…]

(1 minuut leestijd)

De Perseïden, een zwerm stofdeeltjes achtergelaten door de komeet Swift-Tuttle, zijn in donkere nachten goed zichtbaar als ze in onze dampkring verbranden.

Het jaarlijkse vallende meteoren festival bracht vorige week veel volk op de been, of liever: op de rug. Dat geeft het beste uitzicht.

[…]

(3 minuten leestijd)

Ze is dertien als ze op het podium staat en voor het eerst voor een volle zaal en een jury de Bohemian Rhapsody ten gehore brengt.
Ze zingt:

Nothing seems to matter.
Too late, too late, my time has come
Sends shivers down my spine, body’s aching all the time
Goodbye, everybody, I’ve got to go
Gotta leave you all behind and face the truth
Mama, ooh oo ooh
I don’t wanna die
I sometimes wish I’d never been born at all.
Nothing seems to matter.
Nothing seems to matter anymore.

Ze krijgt een staande ovatie. Mensen zwaaien met hun telefoons alsof het brandende kaarsen zijn.

[…]

(10 minuten leestijd)

Hans ligt te woelen in bed, het is klammig en hij hoort de muskie-ten zoemen. Goddank ligt hij onder de klamboe anders was hij nu al lek gestoken, onder de bulten en vergaan van de jeuk. Hij kijkt naar zijn reiswekkertje, het is bij drieën in de nacht, over een paar uurtjes breekt de dag aan. Toch maar proberen om nog wat te slapen. Door de half open rieten rolluik van zijn vakantiehuisje ziet hij dat het volle maan is, een nacht bij uitstek voor geesten en andere vreemde wezens. Indonesië, het land van de Stille Kracht, denkt hij nog waarna hij in slaap sukkelt.
.
´Help, help mij …, alsjeblieft help mij …´ hoort hij opeens. Hans schiet overeind en bij zijn bed voor de klamboe ziet hij in het weinige licht dat door de kier komt een frêle vrouwengestalte staan. Aangezien zij in de schemer staat, schuift hij het muskie-tengaas opzij. Dan ziet hij haar gezicht, een gezicht van een zeld-zame schoonheid. Ze is gekleed in een met gouddraad bestikte sarong, een witte kanten blouse met om de schouders een door-schijnende sari gedrapeerd. Haar haar is gitzwart en in een kondé (knot) gedraaid, haar ogen mysterieus en donker, haar lippen vol en rood van kleur, gelijk een rode roos. ´Wat is er´, vraagt Hans slaperig.
[…]

(6 minuten leestijd)

Iedere man krijgt er op een gegeven moment wel in enige mate mee te maken: de midlifecrisis. Je bent aangekomen bij de middelbare leeftijd, overziet wat je hebt bereikt, gaat piekeren en je komt tot de slotsom dat je leven één grote mislukking is. Met een redelijke dosis nuchterheid komen de meeste mannen aardig snel over die dip heen. Maar niet allemaal… sommigen blijven maar piekeren en tobben.
Dat overkwam ook mijn neef.
[…]

(2 minuten leestijd)

Eergisteren had Astrid een volleybaltoernooi. In alle vroeg-te stond ze al op. Een beetje gestrest en prikkelbaar.
‘Shit. De handdoeken zijn op. Nu kan ik ook nog eens een was gaan draaien,’ merkte ze op, terwijl ze de vochtige handdoeken uit de wasmand haalde.
‘Laat maar,’ stelde ik haar gerust. ‘Die stop ik wel in de wasmachine.’ Vervolgens deed ik wat ik beloofde, wat me een liefdevolle glimlach van haar opleverde.
Een half uurtje later ging Astrid ervandoor.
[…]

(1 minuut leestijd)

Onlangs was ik, namens de uitgeverij, aanwezig bij een aangename boekpresentatie in noordwest Groningen, tegen het Lauwersmeer aan. Onder de gasten enkele redelijk bekende auteurs die allen in of rond dat dorp wonen: ze kwamen lopend of op de fiets. […]

(3 minuten leestijd)

Het is maandagmiddag even voor één uur in de middag op zesentwintig januari 2009. Ik heb net op de zaak geladen en pauze genomen. Op mijn gemak stap ik de tankwagen in en trek mijn jas uit. Het is buiten niet overdreven koud maar toch koud genoeg om een jas aan te hebben. De radio staat zachtjes aan en ik bekijk mijn lijst met klanten waar ik van-middag ga lossen. Ik leg mijn map met de rit opdrachten naast me op de stoel en ik start de motor van mijn wagen. Op mijn gemak rijd ik het bedrijfsterrein af en draai de tankwagen de openbare weg op. Het zonnetje staat akelig scherp aan de hemel en even knijp ik mijn ogen iets dicht. […]

(1 minuut leestijd)

Als de voor het eerst in het geel gehulde Mathieu van der Poel zijn overleden opa eert, komen de beelden direct weer boven.
We logeerden in de Dordogne en hoorden dat de Tour de France iets verderop zou passeren. Ruim op tijd reden we naar het parcours. […]

(6 minuten leestijd)

Er was er eens een weesmeisje dat Mieke heette. Mieke was negen herfsten oud en van de boze stiefmoeder kreeg ze altijd slaag. Heel zielig dus. En naast Mieke woonde een prinsesje dat Geneviève heette. Geneviève was ook negen lentes jong, maar de koning was altijd zo druk bezig linten door te knippen dat hij geen tijd had om haar te slaan. Zij was dus niet zielig.
Geneviève mocht van de koning niet met Mieke spelen want ze moest elke dag taartjes eten en met de gouden koets naar dansles. En Mieke mocht van de boze stiefmoeder niet met Geneviève spelen want ze moest elke dag slaag krijgen en vloeren schrobben. […]