In de Luie Stoel

(2 minuten leestijd)

In een doods moment ziet hij haar, Mika, niet in het echt, maar als beeld voor zijn ogen; zijn oudste zus op een recente foto. Een gezellig huis had ze toentertijd. Ze stond daar zoals ze er voor haar zelfgekozen levensbeëindiging uit zag: met vermoeide ogen. Een combinatie van niervergiftiging, pijn en leeftijd werd gevolgd door euthanasie. Boven de tachtig werd het spoelen gestaakt en een nieuwe nier was voor haar ook geen optie. Wel veel pijn lijden.
[…]

(1 minuut leestijd)

Wiel wandelde op een warme voorjaarsdag samen met Hella in een natuurgebiedje bij een dorp in de buurt van Wolvega. Een hardlopende man van middelbare leeftijd kwam aanlopen, grijs haar, zwart broekje, rood sportshirt en Nike-airs aan zijn voeten.
[…]

De schijnbaar onbenulligheden als het tellen van de mieren in hun leger hoeveel letters bij een cryptogram hoeveel gedichten in een bundel staan of het aantal spinnen in zijn huis de dagelijkse ergernissen die hem wakker houden de hoeveelheid vioolplanten bij de buren het duurder worden van benzine de natuur trekt zich er schijnbaar geen […]

(13 minuten leestijd)

De koplampen van mijn oude, grijze Volvo verlichten de weg langs het kanaal. Het asfalt glinstert van de pasgevallen regen. Ik knijp mijn ogen dicht. Een tegenligger verblindt mijn zicht. De hufter heeft zijn grote licht aan.
Opletten, Victor Draaisma. Ik roep mezelf tot de orde en klem mijn handen om het stuur. Straks beland ik in de plomp. Niet handig in het donker en de winter. Krampach-tig leg ik de laatste kilometers af naar Loenen aan de Vecht. Het begint opnieuw te regenen.
[…]

(16 minuten leestijd)

Zonder gevoel keek ik naar het…, ja hoe moet ik het noe-men? Het was ooit een mens geweest. Nu hompen vlees, wat mij geen pijn meer kon doen. Voor mij lagen stukken bot met vlees zoals je wel eens bij een slagerij zag. Het zweet gutste van mijn lijf. Mijn lichaam voelde zwaar en pijnlijk aan. Ik dobberde op een bootje de kust van Palamos ver uit het zicht. Het was nu nog schemerig maar de zon zou zo opkomen. Ik besefte dat ik me moest gaan haasten voordat het leven op het land en water weer begon. Ik had geen benul van tijd. Ik sliep al dagen niet. Ik leefde als een zombie.
[…]

( 1 minuut leestijd)

Ik kijk neer op een groot grasveld aan de zijkant van een flat, iets verder is een speeltuin, waar haar meisje vroeger als kind ongeremd speelde.
‘Zal ik wel of niet?’
‘Is het echt mijn eigen schuld?’
Even denk ik terug aan het moment, waarbij mijn liefde voor hem in een ruk werd weggevaagd. Die avond werd zijn weddenschap een struikelblok voor onze relatie.
Hij kuste m op mijn wang en prevelde: ‘Sorry.’
De klap kwam snoeihard aan.
[…]

( 4 minuten leestijd)

Ik sta op een grijs, stenen balkon. Het zou zo aan een flat in communistisch Duitsland hebben kunnen zitten. Ikzelf had er een andere kleur voor gekozen. Lichtpaars, misschien. Het fleurt de boel een beetje op, maar wel op een galante manier. Ik laat mijn ellebogen op het steen rusten en leg mijn kin in mijn handen. Eerder zou het balkon ruw en koud hebben aangevoeld, nu voel ik niks. De stad ziet er mooi uit vanaf hier. Het lijkt alsof ze is opgeslokt in een donkerblauwe nacht. Alleen het centrum wordt verlicht door de maan. Op de een of andere manier lijkt het of er een ufo boven dat deel hangt.
[…]

( 1 minuut leestijd)

Op de televisie was Angela Groothuis in het infotainment programma ‘Op1’ te gast. Ongetwijfeld zou ze iets zeggen over seksistische dingen in het programma waar ze in zat. Wiel had haar al lang niet gezien op de televisie en vond haar er oud uitzien, misschien kon je de indruk de indruk die ze maakte ook ziek noemen.
Waar zij het op dat moment over had was gerelateerd aan Corona en Wiel wilde het liever niet horen; er was al te veel over gepraat, gekeuveld en geflauwekuld.
‘Kan ie ergens anders op?’
[…]