In de Luie Stoel

( 3,5 minuut leestijd)

Ergens in het land tussen Mechelen en de Maas, vlakbij Maasmechelen is een omgeving met bossen, bosjes en vlakke stukken, stukken waar je met je ros even een snelheid kan maken, als ware je onderweg naar een verboden liefde
Verboden was de liefde niet, iedereen wist er zelfs van; de wederzijdse ouders waren op de hoogte van hun relatie. Ook dat was niet vreemd want van beide kanten zag men graag dat de families via de echt aan elkaar verbonden werden.
Luna had haar naam te danken aan de volle maan die de aarde verlichtte toen zij via het baren van haar moeder ter wereld kwam, de eerste weken met de ogen dicht, maar hoe langer ze bij ons was des te meer ging zijn zien.
[…]

( 9 minuten leestijd)

Andrea stapt net de gang in als ze een plof hoort bij de voordeur. Ze zet haar lege koffiekopje op de haltafel en pakt de enveloppe van de deurmat. In de keuken maakt ze deze open. Het is een bijzonder exemplaar, ze is gemaakt van geschept papier, ook de brief met apart briefhoofd is van hetzelfde materiaal. Afzender is een notariskantoor uit één of ander dorp wat haar niet bekend voorkomt. Als ze de inhoud leest, valt haar mond open van verbazing. Ze wist niet dat ze ergens nog een oudoom had en nu blijkt zij en een verre nicht de enige erfgenamen te zijn. Of ze zich dan en dan bij de notaris wilt vervoegen voor nadere informatie.
Vandaag heeft ze de afspraak. Met de auto is de afstand te ver en daarom heeft ze besloten om de trein te nemen. Aangezien het een hele trip is en het laatste traject ‘boemelen’ wordt, heeft ze een kamer gehuurd in de dichtstbijzijnde stad. Een half uur later arriveert ze op de plaats van bestemming, het is een oud herenhuis met tegen de gevel een uithangbord met dezelfde fraaie tekening als op het briefhoofd.
[…]

( 3 minuten leestijd)

Vijftig, vrijgezel en kinderloos. Op aanraden van zijn secre-taresse, waar hij onbeholpen mee had geflirt, was hij be-gonnen met internet daten. Even nog had hij tegengesput-terd, maar ze had gelijk; het was beter dan thuis zitten en jezelf zielig vinden.

De koffieshop die zijn eerste date had voorgesteld was in een heel andere buurt en om te voorkomen dat hij om de verkeerde redenen in de smaak zou vallen, parkeerde hij zijn auto om de hoek. Eenmaal binnen koos hij een zitje bij de deur, zodat hij haar kon zien binnenkomen, maar eigen-lijk wist hij niet eens hoe ze eruit zag. Ze hadden elkaar een paar weken geleden ontmoet op een gratis website, die vooral door jongeren werd gebruikt. Hij wist dat ze Filip-pijnse was, maar een fatsoenlijke foto had hij nooit van haar gezien. Die ene, samen met haar zus, ondersteboven aan een bungee-jump koord, was nog de meest duidelijke.
[…]

( 5 minuten leestijd)

‘Schiet nou op Elaine, straks missen we het.’
Marie greep de onderkant van haar jurk en gaf een paar stevige rukken aan de rok.
‘Ik wil het zien Elaine. Doe nou je kap op.’
Elaine lachte en haalde de kleine handjes van haar zusje voorzichtig los. ‘Ja ja, madame ongeduld. Ik kom er aan. Ze durven echt niet zonder je te beginnen hoor.’
Met een norse frons liet Marie zich op de vloer zakken. Zuchtend en steunend zette ze haar handen onder haar hoofdje, alsof ze daar al uren zat te wachten. Elaine streek haar rok glad en pakte de witte kap van moeder uit de hal. Een kanten exemplaar met prachtig borduursel langs de rand. Moeder zou toch pas terugkomen als het hele spekta-kel voorbij was. Ze trok een paar lange blonde lokken onder het hoofddeksel uit en knoopte het strikje aan de achterkant vast.
[…]

Mevrouw Zuurstok woonde op de hoek van de straat, in het huis met de rood-witte luiken. Hoe ze echt heette wist ik niet, maar we noemden haar Zuurstok, omdat ze altijd roze droeg. Roze jassen en jurken, roze regenlaarzen en sandalen, en altijd een roze strik in haar dunne blonde haar. Mijn broertje zei dat ze zelfs roze rook. Als ze op de hoek van de straat stond, kwam het soms in een walm naar je toe waaien. Als de geur van een kermis in mei.
En hoewel ze daar altijd al woonde, was ik zestien toen ik haar voor het eerst sprak. Deels omdat mijn moeder altijd zei dat we uit haar buurt moesten blijven, deels omdat het me ook weinig interesseerde.
[…]

( 6 minuten leestijd)

Ze weet nu bijna alles van hem. Waar hij woont, wat hij in zijn vrije tijd doet en waar hij zijn dagelijkse boodschappen haalt. Alleen de dinsdagavond is nog een raadsel.
Op de winderige parkeerplaats van de supermarkt grist ze het ‘gemakkelijk-koken-soeppakket’ en de fles rode wijn uit de winkelwagen. ‘Bereidingstijd 30 minuten’, staat er op. Dat zou net kunnen. Rik heeft een cliënt om half acht. Elke dinsdagavond kookt ze, doet snel de boel aan kant zodat het huis toonbaar is en de cliënt door de woonkamer naar de achterliggende spreekkamer kan worden geleid zonder dat er te veel ‘persoonlijks’ zichtbaar is. Rik houdt daar niet van.
[…]