Welkom bij ons magazine

Woordwapen

( 1 minuut leestijd)

‘Het eerste slachtoffer van een oorlog is de waarheid,’ zeggen ze. Ze zeggen zoveel. Woorden zijn echter geen daden, wel boodschappers met een lading.
Ik denk terug aan 13 mei 2000. Wat verderop ontploft een vuurwerkopslag. Na de eerste schrik volgen al gauw zeer verontrustende berichten over een kennelijk op exploderen staande tank vol vloeibare ammoniak.
[…]

Lees meer

Verbale molestatie

( 4 minuten leestijd)

Het stootte me altijd al af en het maakt me boos, mensen die je bellen of bezoeken en de hele tijd alleen maar over zichzelf en hun leventje klepperen.
Ik weet niet of het toeval is- ik denk het niet- maar dit soort mensen is meestal niet eens in staat een verhaal te vertellen.
Want laat me duidelijk zijn: ik luister graag naar anderen. Niets fijner dan rustig samen zitten met een glas wijn en luisteren naar iemands belevenissen maar dan vooral ook naar hoe ze die ge-beurtenissen zelf ervaren en met welke gewetens- vragen, di-lemma’s ze worstelen. Of welke boeken ze graag lezen en waar-om. Een uitwisseling van ervaringen, gedachten, meningen. Heerlijk als het klikt.
Maar laat ik nu net vooral mensen kennen die niet stoppen met ratelen, niet geïnteresseerd zijn in mijn mening erover, laat staan in mij zelf.
[…]

Lees meer

Omie’s verhaal

( 5,5 minuut leestijd)

Het zachte getrippel van vier onschuldige kindervoetjes weergalmde doorheen de grote, open ruimte. De twee kinderen kwamen tot stilstand naast hun majestueuze maar zachtaardige grootvader. Ze keken braaf naar boven, met een blik die balanceerde tussen eerbied en milde schrik, het soort gevoel dat het modale kleinkind wel dikwijls ervaart.
‘Opie?’ vroeg Rho met een teder stemmetje,
‘Wil je ons alsjeblieft nog eens vertellen over Omie?’
Opie glimlachte naar Rho. Hoe kon hij ooit iets weigeren aan die bengels. Hij prees zich gelukkig dat zijn kleinkinderen zoveel interesse toonden in zijn jonge leven. Het herinnerde hem aan de periode waarin hij sterk en viriel was, en hij vond het prettig om verhalen van vroeger te delen met die twee geweldige kinderen. Op de een of andere manier putten zowel hij als zijn kleinkinderen kracht uit de verhalen over Omie, die haar hele leven voor hen had opgeofferd en op die momenten weer even bij hen was, waar ze thuis hoorde.
[…]

Lees meer

Brengen scherven geluk?

( 15 minuten leestijd)

Ons dorp was niet anders dan andere Amerikaanse dorpen. Het was welvarend, had rijke inwoners, mooie huizen, veili-ge uitgaansgelegenheden en scholen waar je je kind graag naartoe zou sturen. In éen ding echter verschilde ons dorp van andere dorpen. Ons dorp was verdeeld in het zuiden en het noorden. De zuidkant was de kant die in de media ver-scheen, die bezocht werd door toeristen. De noordkant was ons geheim. Het stikte er van de criminaliteit, drugsdealers, ongeschoolde bewoners. De noorderlingen werden in de volksmond ook wel ‘het tuig’ genoemd.
Ik kwam uit het noorden. Uit het gat dat er voor buiten-staanders uitzag als een oorlogsgebied. Als je er opgroeide had je bij voorbaat al geen kansen in het leven. Maar zo slecht vonden de bewoners het er niet. Ze werden allemaal over één kam gescheerd en bevooroordeeld door de zuider-lingen, maar dat verbond hen juist. De noorderlingen had-den een gemeenschap waar ze thuishoorden. Behalve ik. Ik was een buitenstaander. Mijn vader werd gezien als de ne-derige slaaf van het zuiden. Over mijn vaders verleden wist ik niet veel. Het enige wat ik wist was dat hij in ons dorp was komen wonen voor mijn moeder, een echte noordeling. Mijn moeder overleed één jaar na mijn geboorte, en mijn vader had geen geld om weg te gaan uit het dorp. Omdat ik het enige was wat hij had, had hij zijn leven eraan gewijd mij een goede toekomst te geven. Dat betekende vriendjes worden met de mensen uit het zuiden. Ik, Aidan, had op papier een beter leven dan de meeste noordelingen. En toch was ik eenzaam.
[…]

Lees meer

21 gram

Ik weet nog goed dat ik jouw verandering zag.
Van onberispelijke, betrouwbare vrouw
tot oud en broos, afhankelijk en wispelturig.

De doodsangst reflecteerde in je ogen.
Maar, hoe dichter de dood je naderde,
des te lichter je geweten werd.
Je leerde de hulp te ontvangen van naasten.
[…]

Lees meer

Bergaf

( 2,5 minuut leestijd)

Vijfenvijftig paarden, ik beheers ze, maak ze mijn slaaf. De geur van de uitlaatgassen bedwelmt me, like napalm in the morning. Heerlijk, samen met die pilletjes met dat Ikea logo. Hoe komen ze erop. Weggespoeld met wodka werken ze nog beter.

Ik draai het gas van de KTM verder open en de kracht van de motor zwelt aan. De helling is stijl, aardkluiten vlie-gen om mijn oren. Niet té hard, anders klap ik achterover, haha, daar ging ik bijna. Niets mooiers dan motorcrossen in de bergen. Niemand te zien, King of the Hill. Ik wist niet eens dat je hier kon komen. Ik hoefde alleen maar dat hek los te knippen.
[…]

Lees meer

Een prettig vooruitzicht

( 3 minuten leestijd)

Heuvel op, staand op de trappers, denk ik niet meer aan mijn koude handen. Mijn benen malen rond en gretig adem ik de herfstlucht in. Dat van mijn broer maakt me nog steeds verdrietig. Zomaar, uit het niets. Hij had net zijn bedrijf verkocht en wilde van zijn kleinkinderen gaan genieten. Dat kan mij ook gebeuren, we waren net zo oud. Ik heb een goed leven gehad en Loes en de kinderen blijven verzorgd achter. Maar zouden ze af en toe nog aan me denken? Ik ben veel weg, altijd aan het werk. Behalve op zondagen, dan zorg ik dat ik thuis ben.
[…]

Lees meer

Gevangen in beschadiging

( 1,5 minuut leestijd)

Ik lig nog met mijn ogen wagenwijd open…Het is na 4 uur in de nacht. Hoelaat precies weet ik niet. Tijdsbesef heb ik al maanden niet meer. Soms weet ik niet eens in welke dag ik leef.
Ik voel mezelf beetje bij beetje vervagen.
Ik weet niet eens wie ik echt ben. Het voelt alsof ik in momenten ongemerkt mezelf verlies.

Gevochten heb ik tegen iedere beschadiging. Ik vulde elke gat of barst met liters secondelijm. Het stopt maar niet en het blijft ongebroken doorgaan. Nu voelt het alsof ik uiteindelijk dweil met de kraan open….
[…]

Lees meer

Jan wil voorlezen

deel II

( 10 minuten leestijd)

Een half uur later ga ik weer aan tafel zitten. Het bord pap staat voor me. Zoals altijd gemaakt van karnemelk, wit-tebrood, anijszaad en een beetje siroop.
Ik heb niks raars kunnen ontdekken in de keuken. Ik heb echt goed gekeken. Het kleine keukentje heeft na al die jaren geen geheimen meer voor me en ik hou van orde. Alles heeft een vaste plaats. De lepeltjes lagen nog in de la van de kast, alle potten en pannen stonden nog op hun plek en ook in de voorraadkast zag ik niks raars. Het eni-ge wat opviel was dat de karnemelk nog op het aanrecht stond. Zelf had ik dat meteen weer in de kelder gezet uit angst dat het morgen niet meer goed is, maar Pieter is natuurlijk geen huisvrouw.
Ik begin te twijfelen. Heb ik me de ongemakkelijke blik in Pieters ogen verbeeld? Hecht ik te veel waarde aan het feit dat Jan hem zo aanstaarde? Mijn god, ik word toch niet seniel?
[…]
(deel II)

Lees meer

Grens tussen de hemel en de zee

De grens tussen de hemel en de zee verdween
alles was dezelfde doorzichtige nevel,
witte rijm of matglanzende parels.

In de lucht dreef een boot met stralend zeil
stil als een door de sneeuw getoverde luchtspiegeling
stil als licht in een windstille omgeving,

zoals een hostie van licht
op het dienblad van de rustende wind.

Lees meer

Na een lange reis

Ik ga zitten op het balkon om te kijken naar de nacht.
Mijn moeder zei me dat het de moeite niet loonde
om neerslachtig te zijn.
Beweeg je, doe iets, schreeuwde ze me toe.
Maar ik heb nooit veel talent gehad om gelukkig te zijn.
Mijn moeder en ik waren heel verschillend,
en we hebben elkaar nooit kunnen begrijpen.
[…]

Lees meer
X