Beschrijving
‘Schatje, alsjeblief, stap uit. Ik ben zo blij dat je me wil zien. Laat me je vasthouden. Please, waarom huil je nu? ’Jan weet dat hij voorzichtig moet zijn als Karen zo’n bui heeft. Hij opent het portier en hurkt naast haar neer.
Ze laat haar hoofd in zijn nek zakken en slaat haar armen om hem heen. ‘waarom ik huil? Omdat…omdat ik niet meer kan. Ik hou dit hele gedoe niet meer vol. Ik kan het niet meer, echt niet… Twaalf jaar…., dit is, dit is…een mar-teling ‘
Het komt er met horten en stoten uit en Jan voelt de tranen en het snot in zijn nek druipen. ‘Kom, laat ons naar het bankje gaan, ik wil je iets vertellen’ Hij komt overeind en helpt haar uit de auto. Door hem wordt ze graag als een kind behandeld, dat heeft hij al vaker gemerkt. Hij blijft haar vasthouden, neemt de sleutels en leidt haar richting wandelpad. Ze stappen flink door want de tijd samen is altijd te kort. De bank in de bocht is hun vaste stek.
[…]
Extra donatie aan de schrijver.