Beschrijving
In een doods moment ziet hij haar, Mika, niet in het echt, maar als beeld voor zijn ogen; zijn oudste zus op een recente foto. Een gezellig huis had ze toentertijd. Ze stond daar zoals ze er voor haar zelfgekozen levensbeëindiging uit zag: met vermoeide ogen. Een combinatie van niervergiftiging, pijn en leeftijd werd gevolgd door euthanasie. Boven de tachtig werd het spoelen gestaakt en een nieuwe nier was voor haar ook geen optie. Wel veel pijn lijden.
Een macramé van herinneringen trok als in een verlate rouw door Wiels gedachten. Hoe lang geleden was dat dat ze overleed? Hij wist het niet meer.
Tijd was voor hem een opvolging van gebeurtenissen, de standen van een secondewijzer. Als je de gebeurtenissen in de juiste positie brengt kan je op de maan landen of op Mars terecht komen.
[…]