literair magazine voor korte verhalen, feuilletons, gedichten, essays en liedjes
(8 minuten leestijd)
Ze drukte haar neusje op de koude ruit, en keek verlangend naar buiten, ze wilde weer zo graag met haar slee spelen, voortgetrokken worden door papa, of een mooie sneeuw-pop maken, nog mooier dan de eerste. Alleen was die door het dooien gesmolten, ze had er erg hard aan gewerkt met haar kleine handjes in haar te grote handschoenen. Victor was druk met Melissa in de weer geweest. Het had goed gevroren, al nachten was het gemiddeld min vijf. Melissa was opgewonden, dit was de eerste echte koude winter die ze bewust meemaakte. Vijf is ze nu met mooie blonde krul-len, zijzelf en Victor hadden stijl bruin haar. Victor had er nooit wat van gezegd, hij was trots op zijn engeltje zoals hij zijn kleine meisje altijd noemde. Hij vond ook dat ze er door die blonde krulletjes echt uitzag als een engeltje.
[…]
Als de ochtend komt,
en jij met dauw speelt.
Sta je in het schijnsel van de zon.
Tedere momenten, gekoesterd, bij zon en maanlicht.
Als een vallende ster,
die dichtbij lijkt te komen.
Net als jij verkleurd door de zon, pak jij mijn hand,
je sleept mij mee.
In al jouw oprechtheid.
Fantasie, wordt werkelijkheid.
Mijn hart bonkt,
van jou, de zon
en de maan.
Gedreven door de angst,
die mij plots overviel.
In alle hoeken zie ik gevaar.
Geluid is mij teveel.
Als een priemend mes,
Die achter het gordijn staat.
Nooit eerder was ik zo bang.
Gedreven door mijn angst,
zoek ik rust in de stilte,
die ook, mij overschreeuwd.
Alles is anders nu de angst het overneemt.
Van mij.
Ooit zo veerkrachtig.
Nu verloren
Feuilleton Deel I
(13 minuten leestijd)
‘Maak je niet druk, het is maar een ommetje heen en weer. Jij moet toch thuiswerken, dus voor je het weet ben ik weer thuis, schat.’ Na die woorden drukt ze een kus op haar voorhoofd en haar hennarode haren strijken langs Daniella’s wang.
Daniëlla kijkt haar vrouw geërgerd na als ze haar zwarte leren tas over de schouder hangt en met snelle stappen door de woonkamer beent. Ze draagt de hippe blauwe trui die zij haar zo leuk vind staan op een spijkerbroek en haar bruine laarzen klakken op het parket. Haar groene ogen kijken nog even plagend om. Maya weet best wel dat zij er een hekel aan heeft als ze alleen de weg op gaat en dat voor iets waar Daniëlla nu al een pesthekel aan heeft. Bistrostoelen noemen ze die ondin-gen van metaal met kromme pootjes en een bloemmo-tief. Ze heeft er twee gekocht op marktplaats in een dorp waar hij nog nooit van gehoord heeft, Oud Gastel in Brabant. Grote goedheid, dat is zowat tweehonderd kilometer heen en weer terug!
[…]
Ik ging op reis omdat ik pijn wilde zien
Pijn die ik anderen aan kon doen
Want op de pijn die ik zoek ligt een doem
Was het ver weg of heel dicht bij misschien
[…]
Feuilleton Deel
(9 minuten leestijd)
Hij had geen verstand van fotografie. Hij had wel een zwak voor fotografie. Zwart/wit foto’s vond ie erg mooi, vooral momentopnames uit een ver verleden, van men-sen in hun natuurlijke omgeving. Dat die mensen inmid-dels dood waren, of heel oud, maakten de foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Dat toen nu was, dat ooit nu was, maakte foto’s er alleen nog maar fascinerender op. Kleurenfoto’s van mensen in hun natuurlijke omgeving in een voltooid verleden tijd vond hij ook wel mooi. Maar alleen als ze grofkorrelig waren. Het grofkorrelige van kleurenfoto’s had net als zwart/wit foto’s iets ver-gankelijks. Dat stemde hem weemoedig. Meer nog dan melancholie vond hij weemoed iets poëtisch hebben. Het haalde de scherpe kantjes van zijn beslommeringen af. Weemoed gaf glans. Mooie foto’s waren een vorm van poëzie.
[…]
wij nemen een kopje
die is altijd met bodem
wij maken een slokje
wij maken een ode
wat zit in je kop
rare toestanden
hier iets niet klopt
wat heb je in je handen
[…]
die is te slim
wij zijn verbaasd
zijn woorden subliem
hij stiekem in oren blast
wij vallen in slaap
hij telt een twee drie
hij vertelt leuke grap
wij smelten als brie
hij fluistert leuke liedje
hij danst met een stokje
hij zet op een kiertje
[…]
(5 minuten leestijd)
Er was eens een buurman, hij zat vol met stekels, want hij verzamelde cactussen. De cactussen vonden hem wat vreemd. Soms kregen ze water, soms was hij dagen weg ! Ze voelden zich toch wat veronachtzaamd. En als hij er was, liet hij hen geen second met rust.
Hij stond daar voortdurend op zijn ladder en de onderste cactussen waren echt niet tevreden, hoor.
Zei de ene cactus tegen de andere : hoe zie ik eruit ? niet te stekelig ? staat mijn haar niet te veel recht ? Want ik begrijp het toch niet. Ik, een Echinocactus grusonii, één van de mooiste cactussen op aarde en hij ziet me niet eens staan.
Hij is daarboven altijd bezig met die sprietjes, dat zijn toch geen cactussen, dat is het laagste van het laagste, daarmee wil ik niet omgaan, die zijn beneden mijn stand.
[…]
De roos is gesnoeid
het najaarsfruit geborgen
de drift werd onderploegd
het talhout saamgebonden
de winters werden koud
en zonder ongestuim
de weemoed
feller dan het bloed
maar soms
[…]
Ik mis je
ik mis je hart-
en been doordringend
maar ik ril om de kruik
die ik zacht van zinnen
uit mijn gemoed heb gelicht
en die nu
langs klip en rif
naar je toe moet zeilen
van verwachting broos.
Geen enkel geluid komt door
Oren onbewust geluiddicht
Hoe hard ik probeer….geen gehoor
Alles is donker, ook al is het licht
Frustrerend, hoe je lippen nu bewegen
Onverstaanbaar, terwijl ik ieder woord hoor
Stralende zon, toch voelt het als regen
[…]
